νόηση, ετών 18:)

Καταφέραμε να μπούμε μόνοι μας σε λεοφωρείο. ΣΤΟΠ με τον εργοθεραπευτή δουλεύουμε το να μπαίνει μόνος του στο τοπικό για να βρίσκονται στο τέρμα, κατά την εβδομαδιαία τους συνάντηση εκτός σπιτιού. Χτες: "να έρθω μαζί σου επειδή είναι σκοτάδι και πως θα πας ως το τοπικό μόνος σου?" "όχι θα πάω μόνος μου" "σκοτείνιασε και φοβάμαι, να σε πάω ως τη στάση τουλάχιστον?" "όχι σου λέω, η μαμά με αφήνει" "καλα..." Φυσικά, εννοείτε τον πήρα απο πίσω διακριτικά και καθόμουν και τον κοίταζα που καθόταν μόνος του στην στάση. Ενα ψηλό όμορφο αγόρι που φαινόταν πολύ πολύ συγκεντρωμένο. Σκεφτόμουν οτι θα επαναλάμβανε μέσα του τους διαλόγους που φτιάχνει μόνος του ή αραγε να είναι αγχωμένος και να σκέφτεται συνεχώς τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει? Με το μαλλάκι του το μακρύ μαζεμένο, καθόταν ήρεμος στη στάση. Περάσανε δύο λεοφωρεία πριν να έρθει το δικό του. Σε κάθε λεοφωρείο που έβλεπα πεταγόμουν πίσω απο τις φτέρες και πλησίαζα, σίγουρη οτι θα μπερδευόταν και θα έμπαινε μέσα. Φυσικά αυτός ήρεμος σηκωνόταν, κοίταζε τον αριθμό, αγνοούσε τον κόσμο που έμπαινε έβγαινε και καθόταν ήρεμος ξανά στη στάση. Εγώ το χαβά μου να μαπινοβγαίνω απο την κρυψώνα μου. Οι περαστικοί οδηγοί που βλέπανε μια μαυροφορεμένη φιγούρα να πετάγεται αναποφάσιστη μέσα έξω απο τα φυτά σίγουρα τα χρειαστήκανε. Κάποια στιγμή το τοπικό ήρθε, ο αστερίας σηκώθηκε και σήκωνε την παλάμη του υπομονετικά όπως του έχει μάθει ο εργοθεραπευτής. Το λεοφωρείο ήρθε, ο αστερίας μπήκε μέσα πιο κύριος και απο τους κυρίους και έκατσε στο κάθισμα. Και εγώ απέμεινα να κοιτάζω το λεοφωρείο να φεύγει με το βλέμμα μου θολό απο δάκρυα και ντροπή που πάλι ρεζίλι έγινα στη μέση του δρόμου. Περιττό να σας πω οτι το δικό μου δάκρυ έτρεχε κορόμηλο και τώρα που τα θυμάμαι πάλι κορόμηλο τρέχει γιατί μωρέ απλά δεν περίμενα ποτέ και εννοώ ποτέ οτι αυτό το ζωάκι που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει το μπρος απο το πίσω και δεν είχε εμπιστοσύνη να περάσει το δρόμο μόνος του, έγινε ένα όμορφο αγόρι, που απαιτεί να πηγαίνει μόνος του στη στάση και έχει κερδίσει το δικαίωμα της εμπιστοσύνης μου οτι ξέρει τι κάνει. Μην το βάλετε ποτέ κάτω ότι και αν σας πούνε, όσο δύσκολα και να φαινονται τα πράγματα στην αρχή. Η αγάπη, η επιμονή και η θέληση όλα τα καταφέρνει. Ισως να μην έχει τόσο σημασία απο που ξεκινάμε αλλά που μπορούμε να φτάσουμε. Και στις μέρες τις πιο σκοτεινές προσπαθήστε να θυμάστε οτι κάποια στιγμή θα είστε εσείς οι αστείοι και οι διαφορετικοί και θα μπαινοβγαίνετε σε φτέρες, θα κρυφακούτε τηλεφωνήματα και θα κάνετε κάποιες απο τις παράνοιες που σας κάνανε και εσάς. Και τότε θα γελάτε και θα κλαίτε ταυτόχρονα και θα είναι όλα καλά...