Τα "βιολόγια" είναι αληθινές ιστορίες (βίοι με λόγια). Διαβάστε τα όλα εδώ.

Πειράζει;

Εικόνα mairipapa
Και αν πειραζει, τί ειναι αυτο που πειραζει και ποιους πειραζει; Για εμας που τα φερνουμε στο κοσμο και τα εχουμε διπλα μας ειναι η αλλη οψη της ζωης, η ζωη που δεν διαλεξαμε, που δεν προγραμματισαμε, η ζωη που δεν ονειρευτηκαμε οτι θα εχουμε οταν καποτε τη σχεδιαζαμε. Και σας ρωτω, πειραζει;; Για τους αλλους (ειδικους, γιατρους κ.λπ.), ειναι ο τροπος για να βγαλουν τα προς το ζειν και αν ειμαστε τυχεροι και εχουν λιγο επαγγελματισμο (πραγμα δυσκολο) μπορουμε να κερδισουμε κατι απο αυτους. Και σας ρωτω και παλι, πειραζει;; Για τους υπολοιπους (συγγενεις, φιλους), ειναι μια κατασταση περιεργη που καποιες φορες την αντιμετωπιζουν απομακρα και καποιες με ζεστασια. Ε και τί πειραζει;; Για ο,τι απεμεινε, (κοινωνικες επαφες, δημοσιες σχεσεις) ειναι πολλες φορες το "μαυρο συνεφο" που χαλαει την ηλιολουστη κοινωνια τους. Προσπαθουν να κανουν το "ξεσκαρταρισμα" της ζωης τους απομονωνοντας τα παιδια μας και εμας απο την "τελεια" ζωη τους. Θα μου πειτε τωρα, "γιατι σε πειραζει αυτο";; Τωρα πια δεν με πειραζει, εχω βρει τον τροπο να το διασκεδαζω κιολας. Η αληθεια ομως ειναι οτι για να φτασω σε αυτο το σημειο περασα πολλα. Αυτη η "αλλη οψη της ζωης" εχει τοση δυναμη, τοσο παθος μεσα της που ειναι η ιδια μας η ζωη. Ζουμε με ενα στοχο, με ενα ονειρο, και μπορουμε και πορευομαστε γιατι με τα χρονια νιωθουμε οτι τελικα ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ... που εχουμε παιδια διαφορετικα,... που διεκδικουμε το δικαιωμα στη ζωη, στη γνωση. Ναι λοιπον, δεν πειραζει καθολου. Υ.Γ. Aφιερωμενο εξαιρετικα σε καποιες κυριες, μητερες συμμαθητων του γιου μου.

Σχόλια

Δεν πειράζει, έτσι είναι

Εικόνα Soula
Ετσι ειναι ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ αυτοι ειμαστε και σε οποιον αρεσουμε για τους αλλους δεν θα μπορεσουμε. Και αν τους πειραζει που ζουμε και αναπνεουμε τον ιδιο αερα παλι δεν πειραζει οπως τους ανεχομαστε εμεις με την ανυπαρκτη ευαισθησια τους ετσι θα μας ανεχτουν κι αυτοι. Και ο αγωνας συνεχιζεται με το κεφαλι και το ηθικο ΨΗΛΑ. με αγαπη σουλα
like6

Τελειος είναι μόνο ο Θεός!

Εικόνα Ginka
Μας το δίδαξε κάλά αυτό ο Μεσαίωνας. Ένας Μεσαίωνας που άφησε τα ίχνη του μέσα στον χρόνο, που καταδίκασε σε μιζέρια ανθρώπους και πνεύματα. Έγώ μαζί με έσας έπαψα να ζώ στον Μεσαίωνα, θέλω να βλέπω την εποχή μου όπως πρέπει και λίγο ακόμα παραπέρα. Εκεί πέρα που κάθε άνθρωπος προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα του δικού του σπιτιού συμπορευόμενος με όλους τους άλλους. Δεν επιθυμώ να έχω στην παρέα μου στενομυαλους ανθρώπους. Ανθρώπους που προσπαθούν να ξεχάσουν τα προβλήματα των οικογενειών τους μέσω των δικών μας προβλημάτων. Τους έχω απορρίψει εδώ και καιρό. Πειράζει? Πειράζει που τους βλέπω με συμπόνοια? Ναι πραγματικά θλιβομαι για την μιζέρια του μυαλού τους. Εν μέρη , είναι και αυτο μια αναπηρία. Μια αναπηρία στο να κατανοούν όλες τις καταστάσεις , αυτές που θέλουν λεπτό χειρισμό. Σας λατρευώ που μου δώσατε την ευκαιρία να ασχοληθώ με την αναπηρία των τέλειων ανθρώπων. Πολλά φιλιά
like7

Χρειάζεται σωστές επιλογές

Εικόνα dimitra
καλησπέρα κορίτσια! Σας βρίσκω λίγο απαισιόδοξες σήμερα... Γιατί είναι πεσμένο το ηθικό? Η αποψή μου επι του θέματος,της ευαισθησίας των άλλων δηλαδή στο να δεχτούν τη διαφορετικότητα ,είναι πως χρειάζονται οι σωστές επιλογές αναφορικά με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε. Δεν μπορούμε να καταδικάσουμε τον εαυτό μας και τα παιδιά μας ,ούτε να μείνουμε χωρίς κοινωνικές επαφές. Πρέπει να επιλέγουμε με κριτήριο την κατανόηση και να ενημερώνουμε όσο το δυνατόν πιο απλά τους δικούς μας ανθρώπους για τους χειρισμούς που χρειάζονται τα παιδιά μας. Οι συγγενείς (όχι όλοι),έχουν την τάση να είναι επικριτικοί. "Δεν του μιλάγατε του παιδιού όταν ήταν μικρό", "μαλώνατε συνέχεια και κάνατε το παιδί ψυχολογικό" Μην μου πείτε οτι δεν έχετε ακούσει αυτά τα λόγια,έστω και μια φορά,απο τους συγγενείς σας,απο τη μάνα,την πεθερά,τον παππού. Σε αυτούς τους ανθρώπους προσπαθείστε με απλά λόγια να εξηγήσετε τι σημαίνει η ασθένεια του παιδιού σας.Αν αυτό δεν είναι εφικτό,(μερικοί πραγματικά δεν καταλαβαίνουν),ζητήστε απο τον ειδικό που παρακολουθεί το παιδί σας μια συνάντηση με αυτά τα πρόσωπα,μίλάω ειδικότερα για παππούδες και γιαγιάδες,έτσι ώστε ο ειδικός να εξηγήσει αυτό που εμείς δεν μπορούμε.Εγώ το έκανα,και πιστεψτε με ήταν μια καλή κίνηση! Επίσης οι φίλοι μας πρέπει να ενημερώνονται κι εκείνοι,μην το κρατάτε κρυφό,απλά αποφύγετε λέξεις όπως "αυτισμός"κλπ που δεν κατανοούν όπως είναι φυσικό,ούτε εγώ γνώριζα πριν φέρω το κοριτσάκι μου στον κόσμο.Φέρτε το παιδί σας σε επαφή με τα παιδιά των φίλων σας,καμιά φορά θα δείτε και κάποια βλέμματα οίκτου ,αλλά μην το παίρνετε προσωπικά ,σκεφτείτε οτι κι εσείς ίσως να το κάνατε αν δεν είχατε εσείς οι ίδιοι το πρόβλημα.Και μην ξεχνάτε,αποφεύγουμε οτι φοβόμαστε,κάντε τους να μη φοβούνται. Κάντε πάρτυ στο σπίτι σας,εσείς οι ίδιοι,θα είναι καλύτερα απο το να πάτε κάπου αλλού,θα έχετε τον έλεγχο της κατάστασης,και το παιδί θα νοιώσει θαυμάσια,είναι μεγάλη υπόθεση για τα παιδιά να κάνουν το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ πάρτυ. Για τους υπόλοιπους αδιαφορήστε.Δυστυχώς θα χρειαστούν αιώνες για να αποδεχτούμε το διαφορετικό,σκεφτείτε πόσος καιρός πέρασε απο το μεσαίωνα,οπως λέει και η ginka.... αδιαφορήστε για τον κόσμο που σας κοιτά στο δρόμο,στην αρχή δεν μπορούσα να ελεγξω καλά την κόρη μου όταν βγαίναμε έξω. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που πήγαμε στην εκκλησία,ήταν περίπου στα 3,5 η μικρή,ήθελα να την κοινωνίσω.Η κόρη μου ήταν μέσα στην καλή χαρά στην αρχή,ήθελε να τρέχει,μάλλον το πέρασε για παιδική χαρά,σου λέει τι κόσμος είναι αυτός,άρα θα παίξουμε!Σε λίγο άρχισαν οι ηλικιωμένες κυρίες να ψυθυρίζουν"σσσσσσ"! και ξανά "σσσσσσσ".Εγώ να μην μπορώ να τη μαζέψω.Εφυγα προσωρινά και την πήγα σε άλλη εκκλησία...πάλι τα ίδια..."σσσσσσσ".Σε κάποια φάση ήμουνα έτοιμη για κλάματα.Ξαναγύρισα στην πρώτη εκκλησία,στα πρόθυρα νευρικής κρίσης,αλλά είχα πείσμα.Μια κυρία μου μίλησε τόσο γλυκά που με ηρέμησε αμέσως.Δεν μου είπε τίποτα σπουδαίο,μόνο "υπομονή παιδί μου",αλλά ήταν σαν να ειχα το χέρι της μάνας μου να με κρατάει έτσι όπως με ακούμπησε.Με συγκίνησε τοσο πολύ που πραγματικά δάκρυσα.Μια φράση μόνο ήταν... Τελικά έκανα αυτό που ήθελα,μετά κόπων και βασάνων,και την επόμενη φορά απλά φρόντισα να πάω δέκα λεπτά πριν το τέλος.Ολα ήταν καλύτερα,και κάθε φορά γίνονται και καλύτερα.Ποτέ όμως δεν πάω στην εκκλησία με σκοπό να καθήσω πάνω απο τρία τέταρτα της ώρας το πολύ. φιλικά και με αγάπη Δήμητρα
like8

Κινούμαι σημαίνει υγεία!

Εικόνα ανώνυμο
Σε μια κοινωνία όπου όλοι οι μεγάλοι τρέχουν να βγάλουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους, λογικό το βρίσκω τα παιδιά μας να είναι υπερκινητικα. Πειράζει που έχουν δύναμη μέσα τους; Ξέρετε τι καλοι αθλητές θα μπορούσαν να γίνουν; Το έχετε ποτέ σκεφτείς Τα παιδιά μας είναι ακούραστα! Καιρός λοιπόν Dimitra να επισκευτούμε ένα αθλητικό κέντρο.
like8

Πειράζει Νο. 2

Εικόνα Μαίρη Στεργίου Βελλή
Μαρία καταρχάς καλώς ήρθες και πάλι (θα σου στείλω και e-mail) μετά από μικρή απουσία. Το μόνο που με πειράζει, για να είμαι ειλικρινής,είναι όταν τα "βλέμματα" πέφτουν πάνω στον Δημητράκο μου και εκείνος με την αγγελική αθωωότητα και καλωσύνη που διακρίνει όλα τα Ε.παιδιά, δεν μπορεί να ανταπαντήσει με την ίδια περιφρόνιση. Εμένα προσωπικά, τώρα πια, δεν με αφορούν καθόλου, ούτε με αγγίζουν οι ματιές. Ισα-ισα είμαι υπερήφανη για το παιδάκι μου και χαίρομαι όταν κυκλοφορούμε όλοι μαζί! Επίσης τα ίδια ισχύουν και για τον πατέρα του, την αδελφή του και την οικογένειά μας (την δική μου και του συζήγου). Δώξα το θεώ ανήκω στις περιπτώσεις εκείνες που τον Δημητράκη μας τον ζητάνε μέχρι και για ποδαρικό την Πρωτοχρονιά !, μας καλούν σε γιορτές, τον αγαπάνε και τον πονάνε και δεν έχω διακρίνει την παραμικρή απομόνωση από το φιλικό ή οικογενειακό περιβάλλον, όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα για τους υπόλοιπους, τον υπόλοιπο ξένο κόσμο δεν έχω να σχολιάσω τίποτα. Είναι καθαρά θέμα αγωγής και επιπέδου να μπορείς να είσαι Ανθρωπος κι όχι κάτι άλλο. Μία συμβουλή, που τώρα που είμαστε στον 10το χρόνο της ανηφόρας είναι η εξής "να τα βρούμε πρώτα με τον εαυτό μας (τι πραγματικά έχει προτεραιότητα στη ζωή μας- τα βλέμματά τους.. ή ΤΟ βλέμμα του παιδιού μας;), αγάπη αληθινή και σύμπνοια εντός της άμεσης οικογένειας, αποδοχή του προβλήματος για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί όπως του αξίζει δηλ. από καρδιάς!" Μαίρη Βελλή
like10

Η αποδοχή είναι το βασικότερο βήμα

Εικόνα dimitra
...Για να πάμε παρακάτω. Η ενοχή μας παει πίσω. Η άρνηση ακόμα περισσότερο. Ο θυμός μας κατεβάζει στο τελευταίο σκαλί. Ενας μόνο τρόπος υπάρχει.ΑΠΟΔΟΧΗ. Μετά απο αυτό το στάδιο , αρχίζει ο πραγματικός αγώνας. Ενας αγώνας χωρίς τέλος, αλλά με πολλά μαθήματα. Με χαρές και λύπες. Με πόνο και δάκρυα,αλλά και με ικανοποίηση για κάθε επιτυχία. Η συνειδητοποίηση του γεγονότος μας οδηγεί στη λύτρωση. Ενίοτε θυμώνουμε με τους γύρω μας,με τους άγνωστους στο δρόμο,με το κράτος,με το γειτονά μας. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Οχι δεν πειράζει, γιατί ο στόχος είναι ένας.... Κι ο στόχος είναι να πάμε μπροστά με όλες μας τις δυνάμεις, να είμαστε το στήριγμα, ο κινητήριος μοχλός για να πάμε μπροστά κι εμείς και τα παιδιά μας. Πληροφοριακά... Περισσότερες φορές έχει στηρίξει η κόρη μου εμένα, παρά εγώ εκείνη! φιλιά!
like8

H επιβεβαίωση...

Εικόνα Μαίρη Στεργίου Βελλή
Δήμητρα, παρότι δεν έχουμε γνωριστεί ακόμα, (μέσω e-mail εννοώ), επιβεβαιώνεις ακριβώς αυτό που έχω πει και από παλιά, κι αυτό που λέω και τώρα " αποδοχή = λύτρωση". Η πρόταση κλειδί "η συνειδητοποίηση του γεγονότος, τι έχω να αντιμετωπίσω! " (συμπληρώνω εγώ). Και μόνο έτσι λες "το μόνο που με νοιάζει είναι το παιδί μου, η προοδός του και όλοι ή όλα τα άλλα μετά!". Οπότε, τι να με πειράζει; Τι μένει να με πειράζει; Οχι, ότι εθελοτυφλώ ή αποποιούμαι, απλά ξέρω τι έχω και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ γι αυτό, χωρίς να αφήνω την άσχημη πλευρά να με πλακώνει. Μαίρη Βελλή
like10

Βρείτε ένα θέμα άμεσα!

Η νόηση είναι μία κοινότητα μελών με Βιολόγια προσωπικές εμπειρίες, που ανοίγουν συζητήσεις, και Οδηγούς, μία κοιτίδα γνώσης. Οι Ομάδες εμφανίζουν τα posts ανά τοποθεσία ή θέμα και η Αρχική τα πιο πρόσφατα.
Οδηγίες​ για να γράψετε Βιολόγιο. Για να δημοσιεύσετε, μπείτε ως μέλος (Login). Μετά, από το μενού Πλοήγηση, επιλέξτε "Δημοσιεύστε νέο κείμενο". Επιλέξτε "Βιολόγιο", συμπληρώστε τη φόρμα με κείμενο, πατήστε Ανάρτηση.