νόηση, ετών 18:)

καλησπέρα κορίτσια! Σας βρίσκω λίγο απαισιόδοξες σήμερα... Γιατί είναι πεσμένο το ηθικό? Η αποψή μου επι του θέματος,της ευαισθησίας των άλλων δηλαδή στο να δεχτούν τη διαφορετικότητα ,είναι πως χρειάζονται οι σωστές επιλογές αναφορικά με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε. Δεν μπορούμε να καταδικάσουμε τον εαυτό μας και τα παιδιά μας ,ούτε να μείνουμε χωρίς κοινωνικές επαφές. Πρέπει να επιλέγουμε με κριτήριο την κατανόηση και να ενημερώνουμε όσο το δυνατόν πιο απλά τους δικούς μας ανθρώπους για τους χειρισμούς που χρειάζονται τα παιδιά μας. Οι συγγενείς (όχι όλοι),έχουν την τάση να είναι επικριτικοί. "Δεν του μιλάγατε του παιδιού όταν ήταν μικρό", "μαλώνατε συνέχεια και κάνατε το παιδί ψυχολογικό" Μην μου πείτε οτι δεν έχετε ακούσει αυτά τα λόγια,έστω και μια φορά,απο τους συγγενείς σας,απο τη μάνα,την πεθερά,τον παππού. Σε αυτούς τους ανθρώπους προσπαθείστε με απλά λόγια να εξηγήσετε τι σημαίνει η ασθένεια του παιδιού σας.Αν αυτό δεν είναι εφικτό,(μερικοί πραγματικά δεν καταλαβαίνουν),ζητήστε απο τον ειδικό που παρακολουθεί το παιδί σας μια συνάντηση με αυτά τα πρόσωπα,μίλάω ειδικότερα για παππούδες και γιαγιάδες,έτσι ώστε ο ειδικός να εξηγήσει αυτό που εμείς δεν μπορούμε.Εγώ το έκανα,και πιστεψτε με ήταν μια καλή κίνηση! Επίσης οι φίλοι μας πρέπει να ενημερώνονται κι εκείνοι,μην το κρατάτε κρυφό,απλά αποφύγετε λέξεις όπως "αυτισμός"κλπ που δεν κατανοούν όπως είναι φυσικό,ούτε εγώ γνώριζα πριν φέρω το κοριτσάκι μου στον κόσμο.Φέρτε το παιδί σας σε επαφή με τα παιδιά των φίλων σας,καμιά φορά θα δείτε και κάποια βλέμματα οίκτου ,αλλά μην το παίρνετε προσωπικά ,σκεφτείτε οτι κι εσείς ίσως να το κάνατε αν δεν είχατε εσείς οι ίδιοι το πρόβλημα.Και μην ξεχνάτε,αποφεύγουμε οτι φοβόμαστε,κάντε τους να μη φοβούνται. Κάντε πάρτυ στο σπίτι σας,εσείς οι ίδιοι,θα είναι καλύτερα απο το να πάτε κάπου αλλού,θα έχετε τον έλεγχο της κατάστασης,και το παιδί θα νοιώσει θαυμάσια,είναι μεγάλη υπόθεση για τα παιδιά να κάνουν το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ πάρτυ. Για τους υπόλοιπους αδιαφορήστε.Δυστυχώς θα χρειαστούν αιώνες για να αποδεχτούμε το διαφορετικό,σκεφτείτε πόσος καιρός πέρασε απο το μεσαίωνα,οπως λέει και η ginka.... αδιαφορήστε για τον κόσμο που σας κοιτά στο δρόμο,στην αρχή δεν μπορούσα να ελεγξω καλά την κόρη μου όταν βγαίναμε έξω. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που πήγαμε στην εκκλησία,ήταν περίπου στα 3,5 η μικρή,ήθελα να την κοινωνίσω.Η κόρη μου ήταν μέσα στην καλή χαρά στην αρχή,ήθελε να τρέχει,μάλλον το πέρασε για παιδική χαρά,σου λέει τι κόσμος είναι αυτός,άρα θα παίξουμε!Σε λίγο άρχισαν οι ηλικιωμένες κυρίες να ψυθυρίζουν"σσσσσσ"! και ξανά "σσσσσσσ".Εγώ να μην μπορώ να τη μαζέψω.Εφυγα προσωρινά και την πήγα σε άλλη εκκλησία...πάλι τα ίδια..."σσσσσσσ".Σε κάποια φάση ήμουνα έτοιμη για κλάματα.Ξαναγύρισα στην πρώτη εκκλησία,στα πρόθυρα νευρικής κρίσης,αλλά είχα πείσμα.Μια κυρία μου μίλησε τόσο γλυκά που με ηρέμησε αμέσως.Δεν μου είπε τίποτα σπουδαίο,μόνο "υπομονή παιδί μου",αλλά ήταν σαν να ειχα το χέρι της μάνας μου να με κρατάει έτσι όπως με ακούμπησε.Με συγκίνησε τοσο πολύ που πραγματικά δάκρυσα.Μια φράση μόνο ήταν... Τελικά έκανα αυτό που ήθελα,μετά κόπων και βασάνων,και την επόμενη φορά απλά φρόντισα να πάω δέκα λεπτά πριν το τέλος.Ολα ήταν καλύτερα,και κάθε φορά γίνονται και καλύτερα.Ποτέ όμως δεν πάω στην εκκλησία με σκοπό να καθήσω πάνω απο τρία τέταρτα της ώρας το πολύ. φιλικά και με αγάπη Δήμητρα

Μαρία καταρχάς καλώς ήρθες και πάλι (θα σου στείλω και e-mail) μετά από μικρή απουσία. Το μόνο που με πειράζει, για να είμαι ειλικρινής,είναι όταν τα "βλέμματα" πέφτουν πάνω στον Δημητράκο μου και εκείνος με την αγγελική αθωωότητα και καλωσύνη που διακρίνει όλα τα Ε.παιδιά, δεν μπορεί να ανταπαντήσει με την ίδια περιφρόνιση. Εμένα προσωπικά, τώρα πια, δεν με αφορούν καθόλου, ούτε με αγγίζουν οι ματιές. Ισα-ισα είμαι υπερήφανη για το παιδάκι μου και χαίρομαι όταν κυκλοφορούμε όλοι μαζί! Επίσης τα ίδια ισχύουν και για τον πατέρα του, την αδελφή του και την οικογένειά μας (την δική μου και του συζήγου). Δώξα το θεώ ανήκω στις περιπτώσεις εκείνες που τον Δημητράκη μας τον ζητάνε μέχρι και για ποδαρικό την Πρωτοχρονιά !, μας καλούν σε γιορτές, τον αγαπάνε και τον πονάνε και δεν έχω διακρίνει την παραμικρή απομόνωση από το φιλικό ή οικογενειακό περιβάλλον, όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα για τους υπόλοιπους, τον υπόλοιπο ξένο κόσμο δεν έχω να σχολιάσω τίποτα. Είναι καθαρά θέμα αγωγής και επιπέδου να μπορείς να είσαι Ανθρωπος κι όχι κάτι άλλο. Μία συμβουλή, που τώρα που είμαστε στον 10το χρόνο της ανηφόρας είναι η εξής "να τα βρούμε πρώτα με τον εαυτό μας (τι πραγματικά έχει προτεραιότητα στη ζωή μας- τα βλέμματά τους.. ή ΤΟ βλέμμα του παιδιού μας;), αγάπη αληθινή και σύμπνοια εντός της άμεσης οικογένειας, αποδοχή του προβλήματος για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί όπως του αξίζει δηλ. από καρδιάς!" Μαίρη Βελλή