Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη
Αγαπημένοι μου φίλοι, παρόλο που δεν είχα την πρόθεση να δημοσιεύσω την απάντηση που έγραψα απευθυνόμενη σε κάποιο μέλος του NOESI.gr, μετά τη σύνταξη της, αισθάνθηκα την ανάγκη να το κάνω.
Παρακάτω παραθέτω ολόκληρη την επιστολή.
Αγαπητέ φίλε,
Δεν ξέρω εάν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί η περίπτωση του δικού μου παιδιού ήταν πολύ διαφορετική. Ασφαλώς όταν για πρώτη φορά μαθαίνεις ότι το παιδί σου μπορεί να έχει κάποιο πρόβλημα δεν μπορείς να το αποδεχθείς, το σκέφτεσαι συνέχεια και δεν μπορείς να ηρεμήσεις. Με τη πάροδο του χρόνου όμως η αποδοχή είναι ευκολότερη και ο πόνος λιγότερος. Και μετά έρχεται η πίστη για ένα καλύτερο μέλλον και δημιουργούνται νέες προσδοκίες και όνειρα.
Θυμάμαι ότι όταν ο Γιάννης μου ήταν 3,5 ετών και διαγνώσθηκαν για πρώτη φορά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, υπήρξαν γιατροί που δεν πίστευαν ότι το παιδί μου θα μπορέσει να μιλήσει ξανά ή να παρακολουθήσει το κανονικό σχολείο. Εγώ όμως είχα πίστη, ελπίδα και αγάπη για το παιδί μου.
Πίστευα ότι θα μιλήσει, ανεξάρτητα από τις διαγνώσεις των γιατρών και της λογοθεραπεύτριας, ήλπιζα ότι το παιδί μου θα μπορέσει να παρακολουθήσει το κανονικό σχολείο και πάνω από όλα ένοιωθα αγάπη που δεν με άφηνε να μειώσω στο ελάχιστο τις προσδοκίες μου για ένα μέλλον όπως το είχα ονειρευτεί για το παιδί μου. Όλοι μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να τρέφω ανεκπλήρωτα όνειρα και φρούδες ελπίδες, επειδή στο μέλλον, όταν οι προσδοκίες μου θα διαψεύδονταν θα απογοητευόμουν οικτρά. Όμως δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν θα πραγματοποιούνταν τα όνειρα μου. Η διαίσθηση μου δεν με πρόδωσε και μέχρι στιγμής, με πολλά προβλήματα, τα όνειρα μου βγήκαν αληθινά.
Θεωρώ ότι επειδή πίστεψα στο παιδί μου και στις δυνατότητες του και επειδή ποτέ δεν το θεώρησα άτομο με ειδικές ανάγκες, αλλά ένα παιδί φοβισμένο, αποπροσανατολισμένο, χαμένο μέσα στις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας, δέσμιο των «πρέπει», προσπάθησα όσο μπορούσα να το βοηθήσω. Όμως ποτέ δεν χαμήλωσα τον πήχη των προσδοκιών μου, ποτέ δεν σκέφθηκα ότι δεν μπορεί να καταφέρει ότι καταφέρνουν τα παιδιά τυπικής ανάπτυξης, απαίτησα να του συμπεριφέρνονται όλοι όπως σε οποιοδήποτε άλλο παιδί της ίδιας ηλικίας και ταυτόχρονα ασχολήθηκα δημιουργικά μαζί του.
Ο Γιάννης κατάφερε να μιλάει, να διαβάζει, να γράφει, να μετράει και να είναι ο καλύτερος μαθητής στη τάξη του. Εντάχθηκε σχετικά γρήγορα στο νέο σχολικό πλαίσιο (φοιτά στην Α’ δημοτικού) λαμβάνοντας υπόψιν την ιδιαιτερότητα του και τα ρατσιστικά φαινόμενα που αντιμετωπίσαμε στην αρχή του σχολικού έτους από τους διδάσκοντες του σχολείου. Πιστεύω και ελπίζω σ’ ένα καλύτερο αύριο για το παιδί μου βασισμένο στην αγάπη.
Και θέλω να φωνάξω σε όλους εσάς τους γονείς παιδιών με προβλήματα που ανήκουν στο αυτιστικό φάσμα να αισιοδοξείτε και να πιστεύεται στις δυνατότητες των παιδιών σας. Να μην ξεχνάτε ότι όλοι μας κλάψαμε όταν ακούσαμε για πρώτη φορά την διάγνωση του παιδιού μας, όλοι μας απελπιστήκαμε από κάθε αρνητικό σχόλιο των γιατρών που αφορούσε το παιδί μας, όλοι μας είδαμε να γκρεμίζονται οι ελπίδες μας και τα όνειρα μας για το παιδί μας. Όμως όλοι μας χαρήκαμε με το κάθε μικρό και μεγάλο κατόρθωμα του παιδιού μας, μια χαρά που δεν αισθανθήκαμε για οποιοδήποτε έκανε κάποιο άλλο παιδί μας τυπικής ανάπτυξης. Κάθε γέλιο του, κάθε λέξη του, κάθε ζωγραφιά του αποκτά διαφορετικό νόημα για μας και μας δημιουργεί μια διαφορετική ευφορία. Τελικά θεωρώ ευτύχημα ότι είμαι μητέρα αυτιστικού παιδιού, επειδή μέσα από τον αγώνα μου για τη πρόοδο του παιδιού μου, έγινα καλύτερος άνθρωπος και γιατί κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή νιώθω πραγματική ευτυχία με την οποιαδήποτε πρόοδο του.
Με εκτίμηση,
Μαργαρίτα
Σχόλια
Σε ευχαριστώ
'Eτσι είναι
Να είσαι πάντα καλά!
Eυχαριστώ!
Να εισαι καλα Μαργαριτα
Συμφωνώ απόλυτα!
Χαίρομαι
Περιμένω τα νέα σου