Σχέδιο Νόμου για την Ειδική Αγωγή

Εικόνα Basilios
Στην διεύθυνση http://www.ypepth.gr/docs/sxedio_nomoy_31_3_08_080402.pdf (η σελίδα έχει αφαιρεθεί καθώς ο ιστοτόπος του Υπουργείου Παιδείας άλλαξε διεύθυνση από http://www.ypepth.gr σε http://www.minedu.gov.gr - δυστυχώς, δεν υπήρξε μέριμνα να ανανεωθούν και οι διευθύνσεις των ιστοσελίδων) έχει αναρτηθει το σχέδιο νόμου για την ειδική αγωγή. Μελετήστε το προσεκτικά και κάντε τις προτάσεις σας. Να βρούμε ένα τρόπο να παρέμβουμε ειδικά στο θέμα της παράλληλης στίριξηςή σε οτιδήποτε νομίζει ο καθένας. Κάποιος γονιός που έχει νομικές γνώσεις ίσως μπορεί να βοηθήσει.

Σχόλια

Παρατράγουδα

Εικόνα Angela Papastavrou
Με πρόλαβες αγαπητέ basilios!!! Ακόμη δεν ψηφίστηκε ο νόμος και άρχισαν τα παρατράγουδα. Πρώτον,σε ένα παιδάκι που παρακολουθούσε τμήμα ένταξης νηπιαγωγείου και έκλεισε ραντεβού να περάσει από τα ΚΔΑΥ για να το εξετάσουν και να προτείνουν παράλληλη στήριξη ή όχι, προσπαθούν εδώ και δύο μέρες να το ξεφωρτοθούν!!! Τους είπαν να πάνε στο παίδων και να πάρουν καινούργιες γνωματεύσεις (!) και με αυτές είπαν θα γραφτεί στο Δημοτικό!!! αυτοί δεν χρειάζονται είπαν (!)!!! Μόλις τους "έτριξε τα δόντια" η ειδική νηπιαγωγός του τμήμα ένταξης στο νήπιο που φοιτεί, τα ανέρεσαν όλα και τους έκλεισαν νέο ραντεβού για τον Μάιο!!! Δεύτερον, μαμά που πήγε να πάρει πληροφορίες για το τι χαρτιά χρειάζονται να γράψει το παιδάκι της στο νήπιο τον Ιούνιο της είπαν ξεκάθαρα ότι δεν θα το προτιμήσουν γιατί δεν είναι asperger, οτι θα προτιμήσουν να πάρουν τα περσυνά παιδάκια, μόνο 6 θα είναι τα παιδάκια με ειδικές ανάγκες και ήδη έχουν αποφασίσει ποια θα είναι(!) και άλλες τέτοιες μπούδρες, γιατί λεει ότι σε τάξη με 25 παιδάκια και μόνο δύο νηπιαγωγούς δε θα το προτιμήσουν και να το στείλει σε ειδικό σχολείο!!! Χαρακτηριστικά της ανάφεραν τα ειδικά σχολεία για παιδιά με νοητική στέρηση (Θεοτόκος και ΠΙΚΠΑ Βούλας), παρόλου που το παιδί έχει μέτριο αυτισμό (!)!!! Μόλις η μητέρα ανέφερε να πάρει ιδιωτικά συνοδό της το απέκλισαν!!! Ολα αυτά υπόψιν, δίχως να έχουν δει το παιδί, το οποίο δεν έχει κάποιο έγραφο που να αναφέρει ότι είναι για ειδικό σχολείο, ακριβώς το αντίθετο έχει χαρτί από το ΙΚΑ Αραχώβης για να παρακολουθήσει τμήμα ένταξης!!! Ωχωχωχ!!! Και εμείς ακόμη δεν έχουμε πάει στο νήπιο με τα χαρτιά μας, που αναφέρουν τμήμα ένταξης!!! Φανταστήτε τι μας περιμένει τον Ιούνιο!!! Ποιοι τελικά έχουν δικάιωμα στην μάθηση;;; Ποιος θα το κρίνει ;;; Αν μας διώξουν τι πρέπει να κάνουμε;;; Σε ποιον θα απευθυνθούμε;;; Ισχύουν τελικά αυτά τα "ωραία λογια" που αναφέρονται στο νομοσχέδιο ή απλά "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε";;;; Μα απορία και μεγάλη αγανάκτηση Αγγελική
like0

σχολικα παρατραγουδα...

Εικόνα Kari
Αγγελικη μου επειδή τα σχολικα παρατράγουδα τα εζησα στο μεγαλειο τους περισυ, αναγκαστηκα να κατεβασω απο το ιντερνετ ολους τους νομους της ειδικης αγωγης και ολα τα δικαιωματα και τις υποχρεωσεις που εχουμε ως γονεις και αφου περασα απο μια γκαμα ανθρωπων οπως κδαυ, ειδικους αγωγους(ημουν ετοιμη να διαταξω μεχρι και ΕΔΕ) κλπ καταλαβα ενα και μοναδικο πραγμα και θελω να το πω σε ολους εσας για να το γνωριζετε. Αν ο γονιος αποφασισει πως θελει το παιδι του να ακολουθησει το προγραμμα του κανονικου σχολειου, κανενας μα κανενας δεν μπορει να στο απαγορεψει ακομα και αν το παιδι εχει την πιο βαρια αναπηρια. Για αυτο και πολυ συχνα ακουμε για υπουλες και χειριστικες συμπεριφορες, δεν εχουν αλλο τροπο να ξεφορτωθουν ενα παιδι που αποτελει για αυτους βραχνα, παρα μονο με χτυπηματα πισω απο την πλατη! Ειναι στο δικο μας χερι τι μπορουμε να καταφερουμε, αν τους δειξουμε φοβο θα εισπραξουμε την αναλογη συμπεριφορα τους, αν τους δειξουμε οτι απλως διεκδικουμε τα κεκτημενα πολυ γρηγορα το περνουν αποφαση και σταματανε την γκρινια τους.
like1

Kari μου συμφωνώ

Εικόνα Lenak
Kari μου συμφωνώ μαζί σου, μιας και το ίδιο βιώσαμε και εμείς πρόπερσυ. Παρακάμφθηκαν όλες οι αποφάσεις από ΚΔΑΥ. Το θέμα όμως είναι άλλο. Είμαστε σίγουροι οτι θέλουμε να στείλουμε το παιδί μας εκεί? Το λέω εγώ που έκανα τόσο αγώνα για να πάω την κόρη μου σε κανονικό νηπιαγωγείο και δημοτικό (με τμήμα ένταξης), αλλά όλα αυτά που εισπράτουν τα παιδιά μας καθημερινά εκεί, εξαιτίας όλων των ευλογων λόγων που έχουν κατά πολύ αναφερθεί, στην ουσία ..μήπως κάνουμε αυτό που θα θέλαμε ΕΜΕΙΣ και όχι αυτό που θα ήταν το καλύτερο για τα παιδιά μας? Κάνουμε αγώνα για να τα στείλουμε ΠΟΥ? Το αναλογιστήκατε ποτέ αυτό? Το σύστημα δεν αλλάζει, οι άνθρωποι δεν γίνονται πιο ευαισθητοποιημένοι,οι δάσκαλοι είτε αδιαφορούν είτε από άγνοια κάνουν τα τραγικότερα λάθη, οι συμμαθητές εξακολουθούν να βγάζουν τον χειρότερό τους εαυτό πάνω στα παιδιά μας και εμείς επιμένουμε...για πιο λόγο? Ποιος εισπράτει όλο αυτό τελικά? Ποιου η ψυχή τραυματίζεται τελικά? Τα ίδια τα παιδιά μας. Τραγική φιγούρα στο μυαλό μου ένα αγόρι, που τώρα πάει 5η τάξη στο σχολείο της κόρης μου, που μονίμος το έχουν και τριγυρνάει στον διάδρομο, στην αυλή, να μπαίνει σε άλλες τάξεις, αρκεί να μην τους ενοχλεί στο μάθημα. Και κατά τα άλλα αυτό το παιδί φοιτεί σε κανονικό δημοτικό και λαμβάνει κανονική αγωγή. Φύγε μπελά απο το κεφάλι μου είναι όλο το θέμα. Ξέρω οτι εξαγριώνει, ξέρω πως αμέτρητα ΓΙΑΤΙ γεννιούνται, ξέρω τους νόμους και τα δικαιώματα υπερ των παιδιών μας, αλλά στην πράξη τα παιδιά μας είναι απροστάτευτα εκεί. Με πολύ κόπο και χρόνια δουλειάς καταφέραμε εγώ με τις θεραπεύτριες της να την φέρουμε σε ένα σημείο, που να μπορεί να σταθεί στο σύνολο, να μπορεί να ενταχθεί σε κανονική τάξη, να μπορεί να προχωρήσει. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγη αγάπη από τους γύρω και λίγο ενδιαφέρον παραπάνω. Το μόνο που εισέπραξε στα 2,5 χρόνια σε δημόσιο σχολείο ήταν αδιαφορία, κοροιδίες, ειρωνία και σωματική βια. Ποτέ της δεν ένιωθε οτι διαφέρει, και τώρα ρωτάει τι έχει και δεν την θέλει κανένας. Ένα παιδί με αυτοπεπήθηση (μετά από πολύ αγώνα) έχει γίνει ένα παιδί που βλέπει γύρω του εχθρούς. Την πλησιάζει ένα τρίχρονο και φωνάζει ΜΗΝ ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΕΙΣ!! Την διαφορά, και το πόσο ζημιά της έκανε τελικά η επιμονή μου να διεκδικήσει τα δικαιώματά της σε μια κοινωνία που δεν είναι έτοιμη για αυτήν, τα κατάλαβα από τα Χριστούγεννα και μετά που δεν πάει άλλο σχολείο. Απομακρύνθηκε από το περιβάλλον που εισέπρατε τόσο αρνητισμό και τώρα, σχεδόν 4 μήνες μετά αρχίζω να βλέπω ξανά το παιδί που ήξερα. Τώρα αρχίζει ξανά να γελάει και να παίζει, να χαίρεται την ζωή. Σταμάτησε όλες εκείνες τις συμπεριφορές και τα ξεσπάσματα που δεν μπορούσα τότε να καταλάβω οτι ήταν εκλήσεις βοήθειας αλλά με τον μόνο τρόπο που ήξερε αλλά εγώ δεν κατανοούσα. Κάνει μεγάλη πρόοδο στα μαθήματα εκεί που δεν ήθελε ούτε μπογιά να πιάσει, φανταστείτε το μολύβι. Θέλει ξανά ΝΑ ΜΑΘΕΙ. Δεν θέλω να περάσω το μήνημα να σταματήσουμε να διεκδικούμε για τα παιδιά μας, ποτέ δεν θα το κάνω, τάσομαι μάλιστα στην πρώτη γραμμή, αλλά καλό θα ήταν όλες οι κινήσεις μας να έχουν γνώμονα τα ίδια τα παιδιά μας και οχι τις δικές μας επιθυμίες. Πρέπει να κοιτάμε με τα μάτια της λογικής και όχι με τα μάτια της καρδιάς. Η πραγματικότητα είναι σκληρή και πρέπει να πράξουμε ανάλογα. Το καλό των παιδιών μας πρώτα. Θέλει πολύ ψάξιμο και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για τις επιλογές μας. Με πολύ αγάπη Λένα Keep Walking!
like0

Από οργάνωση πάμε καλά....

Εικόνα Thomy
Κάπως έτσι ξεκινάει ένα ανέκδοτο...κάπως έτσι βέβαια μεταξύ άλλων και η εκπαίδευση στην Ελλάδα. Για τα παιδιά και τους νέους με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και τους γονείς τους τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο (ένταξη, παράλληλη στήριξη,εξατομικευμέ-νη παρέμβαση, ειδικό σχολείο, ειδικό......)Πνιγμένοι στα καθημερινά προβλήματα που ούτως ή άλλως έχουμε να αντιμετωπίσουμε, βομβαρδιζόμαστε και παραπλανιόμαστε από ένα σωρό λέξεις χωρίς περιεχόμενο ή τουλάχιστον αμφιβόλου αποτελέσματος. Αξιολογούμαστε και εμείς και τα παιδιά μας για να μας εντάξουν πού και με ποιον στόχο? Θα υπάρξει άραγε κάποιος που με την ίδια ευκολία και ευθύτητα θα αξιολογήσει το έργο που παράγεται σ` όλο αυτό το εγχείρημα που ονομάζεται ειδική εκπαίδευση? Ο δικός μου γιος είναι σήμερα 22 χρονών. Ξεκίνησε από το γενικό σχολείο και λίγο πριν αποφοιτήσει απ` το δημοτικό, ακριβώς για τους λόγος που προανέφερε η Λένα αποφασίσαμε να τον εντάξουμε σε ειδικό σχολείο. Ηρεμήσαμε από την σωματική βία, τον χλευασμό, την απομόνωση και όλη την αγχωτική κατάσταση που βιώνει φαντάζομαι κάθε γονιός που στέλνει ένα παιδί διαφορετικό απ` τ` άλλα στο κοινό σχολείο. Ο γιος μου πηγαίνει μέχρι και σήμερα σε ειδικό σχολείο, δεν είναι επιλογή του, ούτε επιλογή μας. Πηγαίνει γιατί δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση να έρθει σε επαφή με άλλους νέους της ηλικίας του. ΄Ολα αυτά τα χρόνια δεν έμαθε τίποτα απολύτως εκτός απ` το να είναι παθητικός αποδέκτης των περισσότερων καταστάσεων. ΄Εχασε την σπιρτάδα που είχε το βλέμμα του, το ενδιαφέρον του να δει, να ανακαλύψει, να μάθει....και αυτό εμένα προσωπικά με πειράζει αφάνταστα, γιατί μαζί καταφέραμε να μάθουμε πολλά και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε. Αν σήμερα μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, και ήταν να επιλέξω, με όποια αρνητικά έχει το κοινό σχολείο, θα επέλεγα αυτό. ΄Οχι πως σ` αυτό θα μάθαινε γράμματα, δεν έχω αυταπάτες (έχω άλλα δυο νεότερα παιδιά που φοιτούν στο γενικό σχολείο και πιστέψτε με, τα περισσότερα γράμματα τα μαθαίνουμε στο σπίτι). Θα επέλεγα αυτό, γιατί απλά αυτό είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας,. μέσα στην οποία πρέπει να βιώσει ο γιος μου. Πιστεύω ότι με την παρουσία, τη συμμετοχή αλλά και την διεκδίκηση της θέσης μας μέσα σ` αυτήν μπορούν να αλλάξουν τάσεις και συνειδήσεις και σίγουρα όχι με την ομαδική απομόνωση που υπάρχει τις περισσότερες φορές στα ειδικά σχολεία.
like0

ομαδική απομόνωση

Εικόνα Almak
Το κοινό σχολείο δεν είναι το σχολείο που θα προσφαίρει ουσιαστική βοήθεια στα παιδιά μας , δεν έχουν την δυνατότητα , δεν "κάνουν". Η κατάσταση είναι όπως την περιγράφει η lenak και την έχει νιώσει στο πετσί του όποιος έχει στείλει το παιδί του έστω και για λίγο σε κανονικό σχολείο. ( εμείς πήγαμε μόνο 2 χρόνια παιδικό σταθμό και προνήπιο ιδιοτικό). Το ειδικό σχολείο δεν είναι ομαδική απομόνωση. Είναι το σχολείο που θα σκύψει πιο κοντά στο παιδί μας και θα προσπαθήσει να το ακούσει. Στα κανονικά σχολεία δεν "σκύβει" κανείς , ότι καταφέρεις μόνος σου. Έχω κι έναν δεκατριάχρονο σε κανονικό σχολείο και πολύ συχνή επαφή με το σχολείο λόγο του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Αυτά που βλέπω είναι μια τρέλα. Πολύ απλά θα πω ότι 2 στους 10 έχουν καλή διάθεση να διδάξουν και να επιτελέσουν λειτούργημα , οι υπόλοιποι κολούν ένσημα. Σε τέτοια σχολεία θα στείλουμε τα παιδιά μας με την όποια ιδιαιτερότητα τους. Δεν λέω ότι έχουμε ΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ . Σίγουρα θα έπρεπε να έχουμε περισσότερα και πιο εξειδικευμένα , και εκεί πρέπει να εστιάσουμε τις πιέσεις μας. Αυτή την στιγμή ο Άρης μου που είναι 11.5 χρόνων πρέπει να συνεχίσει σε σχολείο το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα είναι σχολείο για παιδιά με νοητική στέρηση μιας και για την ηλικία του όσο και για την διάγνωσή του ΔΑΔ δεν υπάρχει κάτι πέρα από την Παμακαριστο.
like2

ομαδική απομόνωση

Εικόνα Thomy
Το κοινό σχολείο στην κατάσταση που είναι , δεν είναι σε θέση να προσφέρει σε κανένα παιδί ουσιαστική βοήθεια ή τουλάχιστον αυτό που προσδοκεί κάποιος από ένα σχολείο. ΄Οσο για τα ένσημα, πίστεψέ με τα κολλούν παντού, στο ειδικό, ίσως με μεγαλύτερη ευκολία, μιας κι εκεί οι απαιτήσεις και αντιδράσεις των μαθητών, η δυνατότητες να εκφράσουν τις αντιθέσεις και να έχουν άποψη είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Αυτή η ψυχολογία μεταφέρετε και σε μας τους γονείς. Είμαστε κατ` αρχήν ευγνώμονες που επιτέλους βρέθηκε ένα σχολείο να «αποδεχτεί» το βλαστάρι μας, Είμαστε ανακουφισμέ-νοι, γιατί δεν βιώνουμε πλέον την απόρριψη των παιδιών μας από δασκάλους, τους συμμαθητές και τους γονείς τους, απαλλασσόμαστε από το στρες της απόδοσης και της αποτυχίας στα μαθήματά τους. ΄Εχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, γιατί δεν χρειάζεται να τα μεταφέρουμε στο σχολείο, δεν χρειάζεται πλέον να αφιερώνουμε τόσο χρόνο και υπομονή για τα σχολικά τους καθήκοντα, να αγωνιούμε αν θα φτάσουν ή θα προσεγγίσουν τους συμμαθητές τους στο κοινό σχολείο. Ξαφνικά τα παιδιά μας έχουν παρέα κι εμείς αντί να στεκόμαστε στο σχολείο απομονωμένοι σε μια άκρη, μπορούμε να επικοινωνούμε με άλλους γονείς, που μιλούν την «ίδια γλώσσα» με μας. Νιώθουμε λύτρωση από την ψυχολογική κακοποίηση που είχαμε υποστεί…και χωρίς να το αντιληφθούμε αρχίζουμε και φτιάχνουμε έναν ειδικό κόσμο γύρω μας. Ειδικές παρέες, ειδική ψυχαγωγία, ειδικές εκδρομές και εκδηλώσεις, ειδικές δραστηριότητες. Θα πάρει χρόνια για να παραδεχτούμε ότι η ένταξη και η ενσωμάτωση των παιδιών μας μέσα στην κοινωνία δεν είναι εφικτή μέσα απ` τον παράλληλο δρόμο που επιλέξαμε ή αναγκαστήκαμε να ακολουθήσουμε. Τα παιδιά μας ποτέ δεν θα μάθουν να συναναστρέφονται με τα παιδιά της γειτονιάς, με τους ανθρώπους που κυκλοφορούν γύρω μας. Και αυτοί απ` την πλευρά τους ποτέ δεν θα γνωρίσουν τα δικά μας παιδιά και ποτέ δεν θα μάθουν να συμβιώνουν μαζί τους σε μια κοινωνία, που από την φύση της αποτελείται από διαφορετικούς ανθρώ-πους. Οι λόγοι που εγώ θα επέλεγα το κοινό σχολείο και την «συνεκπαίδευση» είναι γιατί πιστεύω ότι, αυτή η «συνάντηση και συμβίωση» πρέπει να ξεκινάει από πολύ νωρίς, από την παιδική ηλικία όπου η ανθρώπινη φύση εξοικειώνεται με την διαφορετικότητα πολύ πιο εύκολα και την βιώνει με μεγαλύτερη δεκτικότητα. Τα παιδιά στο κοινό σχολείο δεν είναι διαφορετικά απ` τα παιδιά μας, νιώθουν κι αυτά πολλές φορές παραγκωνισμένα, περιθωριοποιημένα, προσβεβλημένα. Μαθαίνουν να εμπεδώνουν τον «νόμο του δυνατού» κατ` αρχήν μέσα στην τάξη από τον ρόλο «εξουσίας» που ασκεί ο δάσκαλο πάνω τους. Υιοθετώντας αυτόν τον ρόλο τον ασκούν π.χ. στο διάλλειμα σε έναν ήπιο συμμαθητή τους. Είναι λογικό λοιπόν να τον ασκούν πολύ ευκολότερα στα δικά μας παιδιά. Και μέσα αλλά και έξω από το σχολείο. Πιστεύοντας, ότι αν δεν αναμορφωθεί η εκπαίδευση στο σύνολό της, ξεκινώντας από την προσχολική ηλικία και το κοινό σχολείο δεν μπορούμε να μιλάμε για ποιοτική και ουσιαστική εκπαίδευση των δικών μας παιδιών, είτε αυτά φοιτούν στα κοινά είτε στα ειδικά σχολεία. Ούτε βέβαια να προσδοκούμε την ισότιμη συμμετοχή τους στην κοινωνία. Εκπαίδευση σημαίνει ξύπνημα συνειδήσεων και γι` αυτό το ξύπνημα έχουμε χρέος εμείς οι γονείς, με τις πιο ευαίσθητες «κεραίες» να αγωνιστούμε για να εξασφαλίσουμε «σχολεία για όλους» που θα παράγουν πολιτισμό και αξίες και όχι διακρίσεις και σκοπιμότητες .
like1

Μπραβό σου thomy.

Εικόνα Houz
Δεν συνηθίζω να γράφω για πράγματα που δεν έχω βιώσει σε μεγάλο βαθμό. Πιστεύω ότι όσο αφορά τα σχολεία είμαι ακόμα στο στάδιο της μεταμόσχευσης γνώσης με αποτέλεσμα να έχω περισσότερο άποψη παρά γνώμη για το θέμα. Αν και πήραμε ουσιαστικά παράταση ( επανάληψη νηπιακού τμήματος ) για ακόμα ένα έτος από τον ρέφερι ( ΚΔΑΥ ), το δίλημμα έστω και σε επίπεδο νηπιαγωγείο είναι πάλι σοβαρό. Σίγουρα όχι τόσο όσο το δημοτικό. Συμφωνώ σε τεράστιο βαθμό με αυτά που έγραψες thomy, απλώς θα ήθελα να αλλάξουμε όλοι τα «ποτέ» με «ίσως». Η αν θέλεις με «πιθανών είναι». Όχι όμως «ποτέ». Έχω ακούσει πολλά «ποτέ» για τα οποία τα παιδιά μας είχαν άλλη γνώμη και τελικά δεν ίσχυσαν. Για τους ειδικούς θα ήθελα να πω και εγώ ότι τις περισσότερες φορές είναι σύμμαχοι μας και θέλουν το καλό των παιδιών μας, αλλά μας πιάνουν κάποιες φορές εμάς και κάποιες φορές αυτούς τα «αυτιστικά στοιχεία» μας και χάνουμε στην επικοινωνία και στον συντονισμό. Εύκολα θα μπορούσαμε να πάρουμε το μέρος της υπεράσπισης ή του κατήγορου και από τις δύο πλευρές. Μπορούμε να γράφουμε ατελείωτα post για πράγματα που μας χωρίζουν απλώς πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε και πράγματα που μας ενώνουν. Για κάθε παράδειγμα «κακής» συμπεριφοράς από πλευράς ενός ειδικού θα μπορούσα να γράψω και παραδείγματα «ηρωικής» συμπεριφοράς από πλευράς ενός άλλου ή και κάποιες φορές ένα παράδειγμα «κακής» συμπεριφοράς από πλευράς γονέων. Πιστεύω ότι μόνο μέσα από εμάς τους γονείς, με ένα δυνατό γονεϊκό κίνημα μπορεί να έρθει μια σημαντική αλλαγή για τον κόσμο των παιδιών μας. Μιλάμε πολλές φορές εκθειάζοντας την κατάσταση που επικρατεί σε άλλες χώρες, αλλά συμπεριφερόμαστε λες και κάθε βράδυ μπαίνουμε στο ιδιωτικό jet μας και πηγαίνουμε και ζούμε και εμείς σε άλλη χώρα. Ότι είμαστε περαστικοί από την Ελλάδα, και την Ελληνική πραγματικότητα. Και για να μην είμαι και πολύ αόριστος θα γράψω και ένα παράπονο μου προς εμάς τους γονείς. Θεσσαλονίκη, Ημερίδα της ΠΕΕΠ (Πανελλήνια Ένωση Ειδικών Παιδαγωγών ), Ομιλητές δύο βαρβάτα ονόματα από τον χώρο της ειδικής αγωγής ( άσχετο αν συμφωνώ πλήρως μαζί τους ). Ονόματα που για να τα δεις «prive» θέλεις ένα κάρο λεφτά. Κόστος συμμετοχής 10 ευρώ ( και ο καφές μέσα ). Πόσοι γονείς ήμασταν ; Τρεις. Δύο από ΔΑΔ και ένας από δυσλεξία. Με λίγα λόγια ντράπηκα σαν γονέας. Και ακόμα πιο πολύ ντράπηκα που και οι ειδικοί με έβλεπαν σαν σπάνιο είδος προς εξαφάνιση. Όχι δηλαδή ότι έτυχε αλλά είναι το σύνηθες και το αναμενόμενο. Πόσοι θα έπρεπε να ήμασταν ή να είμαστε σε μελλοντική τους εκδήλωση ; Καλό μας ΣΚ houz
like6

Ψυχη, γνώση και οργάνωση

Εικόνα evoyiatz
Πολυ δυνατο το κειμενό σου. Βρισκομαι λιγους μήνες σε σχολείο ειδικής αγωγής για εφήβους. Αν ηθελα να συνοψισω τι λειπει στην ειδική αγωγή με προτεραιοτητα θαλεγα: λειπει Οργανωση, μετά Γνωση και μετά Ψυχή. Αυτα λειπουν ισως και στην κανονική αγωγή, αλλά δεν ειναι αυτο το θεμα μας. Ενα σχολειο Ειδικής αγωγής πιστευω θέλει διαδικασία ΥΠΟΔΟΧΗΣ τοσο των μαθητών όσο και των εκπαιδευτικών. Κατι τετοιο δεν συνάντησα, τουλαχιστον οργανωμένο, ενδεχομένως σε άλλα σχολεία να υπαρχει. Η έλλειψη γνωσεων για το καθε περιστατικό ΛΑΘΟΣ!!!!...για το καθε ΠΡΟΣΩΠΟ (γιατι προσωπα έχουμε μπροστα μας) που θέλουμε να διδάξουμε, μας κανει συχνά άτολμους, γιατι δεν ξερουμε ποσο μακριά μπορουμε να φτασουμε. Εχω νιωσει πολλές φορές το αίσθημα της ματαίωσης. Ξερετε πως είναι να έχεις προβληματιστει μια ολοκληρη μερα για το πως θα οργανωσεις το πιο απλό (για σενα) πραγμα που μπορεις να διδαξεις στο αντικειμενο σου.... και με χαρα να μπαινεις στην ταξη... και αυτο το απλό ...τελικά επρεπε για εναν απο τους τεσσερις μαθητές ...επρεπε να είναι ΠΙΟ απλο. και ψαχνεις καθε φορα να βρεις την ακρη του νηματος για το ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΩΠΟ , για να αρχισεις να χτιζεις... και ενω κοιτας το Γιωργο....χανεις το Στρατο, γιατι δεν έχει υπομονή να περιμενει...και μεχρι να τον φερεις πίσω (να κερδισεις την ακρη του νηματος) χανεις το Γιωργο και το Θαναση Υπαρχουν στιγμες που αδειαζεις (πιστεψτε με) απο την προσπαθεια, να μην δειξεις εκπληξη ή απογοητευση.... εχουν χορτασει τα παιδια απο απογοητευση... δεν θελουν αλλη. Και χαιρεσαι οταν ΔΕΝ ακους "δεν μπορω" ... (για μενα είναι εκπληξη , γιατι "ΔΕΝ μπορω " δεν εχω ακουσει πολλές φορές. Πιο συχνα ακουω... "δειξε μου" "έλα" " κι εγω") Ομως αγαπητοι μου δεν φτανει η ψυχη... θελει και Γνωσεις . Και ψαχνοντας σχετικα με το αντικειμενο μου... δεν βρισκω...τουλαχιστον στους πρωτους μηνες αναζητησης. Οποτε συνεχιζω με τις δυναμεις που έχω. κλεινοντας θαθελα να πω οτι βλεπω συχνα ενα ανταγωνισμο που άλλες φορες εχει βαση και αλλες οχι Αν θελουμε Ειδική Αγωγη, θελουμε συμπνοια γονέων και εκπαιδευτικών ωστε ο καθενας να δωσει ο,τι μπορει. (και να σας πω ενα μυστικο... οπως και σε όλα τα σχολεία κανονικά ή ειδικά... ο δασκαλος αν δεν έχει φιλοτιμο ...μπορει να σκοτωσει μια ψυχη με μια ματιά... και αυτο δεν μετριεται σε καμμια αξιολογηση... εκτός απο αυτή που κανουν υποσυνειδητα οι μαθητές του....) Δυστυχως το Φιλοτιμο είναι μερος της παιδειας και της καρδιας του καθενός (ετσι νομιζω τουλαχιστον) και αυτο απαιτεί μακροχρονιες επενδυσεις στο χώρο της κοινωνίας και της παιδειας. Δεν ειδα πολλους συναδελφους να αδιαφορουν για τα προσωπα που εχουν γυρω τους. ΝΑΙ σιγουρα δεν εξαντλουν ολα τα μεσα... αλλά ΕΔΩ χρειαζεται η γνωση και η οργανωση. Αυτά
like3

Συνεκπαίδευση

Εικόνα Almak
Αγαπητή thomy στα ειδικά σχολεία μπορεί τα παιδιά να μην έχουν άποψη , έχουν άποψη οι γονείς τους οι οποίοι έχουν τακτική επαφή με το σχολείο. Από την άλλη μεριά στα κανονικά σχολεία μπορεί τα παιδιά να έχουν άποψη οι γονείς όμως είναι απόντες. Εχω ένα παιδί σε ειδικό σχολείο κι ένα σε κανονικό. Το ειδικό σχολείο θα σκύψει πάνω από το παιδί και θα το καταλάβει καλύτερα από οποιοιδήποτε άλλο κανονικό σχολείο. Μπορεί η πορεία που ακολουθούν αρκετοί γονείς να είναι αυτού του είδους η απομόνωση που περιγράφεται ( ειδικές παρέες , εκδηλώσεις κτλ κτλ...) αλλά αυτό είναι επιλογή τους και όχι κάποια κατεύθυνση που παίρνουν από το ειδικό σχολείο του παιδιού τους. Εξαρτάται ΜΟΝΟ από τους γονείς το πόσο θα καταφέρουν οι συναναστροφές τους να μην είναι μόνο "ειδικές"........... Η συνεκπαίδευση που αναφέρετε θεωρητικά θα έλεγα καλή είναι. Στην πράξη αυτή την στιγμή γίνεται συνεκπαίδευση στα κανονικά σχολεία όπου υπάρχουν οι αδύναμη και οι ισχυροί χαραχτήρες , οι "ντόπιοι" και οι "εισαγόμενοι" , όμως τα μηνύματα που παίρνω από την τακτική ενασχόληση μου με το κανονικό σχολείο ( πρόεδρος συλλόγου γονέων) είναι σκέτη απογοήτευση. Φανταστείτε συνεκπαίδευση με τα αυτιστικά παιδιά μας τα οποία εκπέμπουν σε άλλο μήκος κύματος. Ας καταλάβουμε εμείς πρώτα πως τα παιδιά μας χρειάζονται μεταχείριση που να την αντιλαμβάνονται , και άμα το πλησιάσουμε αυτό , τότε τους δείχνουμε κσι λίγο από τον κόσμο μας. Είμαι σίγουρος πως μόλις βλέπουν κατανόηση ανταποδίδουν τουλάχιστον κάτι. Ο γιός μου ανταποδίδει με φιλί όταν του το ζητώ , ξέρει πως μου αρέσει , φαίνεται στο πρόσωπο μου. Όταν όμως "καταφέρω" και τον εκνευρίσω είναι μάταιο να περιμένω φιλί έστω κι αν το ζητήσω. Μίλησα εσκεμμένα μόνο για το φιλί μιας και αυτό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανθρώπινης συνδιαλλαγής έτσι όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς οι μη αυτιστικοί. Τέλος δεν θα ήθελα το παιδάκι μου πειραματόζωο στα πλαίσια ενός φιλόδοξου σχεδίου συνεκπαίδευσης και ταχείας αφύπνισης της κοινής γνώμης και γνώσης περί διαφορετικότητας. Πρώτοι εμείς πρέπει να διδάξουμε την "γειτονιά μας" περί διαφορετικότητας και μετά να περιμένουμε κινήσεις ανάλογες και στα σχολεία.
like1

Συμφωνώ με τη Θωμαή

Εικόνα Μαριλένα Κοιλανιώτη
Αλέξανδρε, η αναπηρία είναι και πολιτικής φύσεως ζήτημα. Δείχνοντας στα παιδιά τη διαφορετικότητα τα μαθαίνεις να την αγαπάνε και να τη σέβονται. Το παιδί με ιδιαιτερότητα παύει να είναι το τρομαχτικό άγνωστο "αυτιστικό" και γίνεται ο Θοδωρής, ο Ρίκος, ο συμμαθητής και φίλος. Επίσης-ίσως από άλλο ανέκδοτο αυτό το τελευταίο-έρευνες δείχνουν ότι παιδιά που μοιράζονται το σχολικό περιβάλλον τους με παιδιά με ιδιαιτερότητες έχουν καλύτερες σχολικές επιδόσεις από τάξεις άνευ, θα βρω πού το διάβασα και θα στο στείλω.
like1

Το άγχος απέναντι στην αναπηρία

Εικόνα Houz
Δεν θεωρώ το άτομο με αυτισμό, ανάπηρο αλλά σαν ένα άτομο με διαφορετικό τρόπο λειτουργίας. Όμως πιστεύω ότι λόγο της διαφορετικότητας πρέπει να έχει και ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι όσο περισσότερο γνωρίσει κάποιός ένα άτομο με αυτισμό, τόσο περισσότερο πετυχημένη είναι η επικοινωία του. Και για κάποια παιδία με αυτισμό, το να έρθουν σε επαφή με ένα τμήμα κανονικής αγωγής είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί. Μην ξεχνάμε ότι το σχολείο κανονικής αγωγής είναι και μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, και με ένα σωστό δάσκαλο, όλοι θα βγούνε ωφελιμένοι. Είμαι ένας άνθρωπός που υποτίθεται ότι είμαι σε συνεχή επαφή με την "διαφορετικότητα" παρόλα αυτά νιώθω έντονα άγχος και δεν ξέρω τι να κάνω όταν έρχομαι σε επαφή με άτομα από άλλες "διαφορετηκότητες". ----------------------------------------- Τα επτά θανάσιμα συναισθήματα... Της Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια …. 7. Το άγχος απέναντι στην αναπηρία «Δεν ξέρω τι να πω σε αυτό το άτομο» Όλοι ξέρουμε ότι τα άτομα με κάποια αναπηρία μπορεί να είναι εξίσου έξυπνα, συμπαθητικά ή αντιπαθητικά όπως και τα άτομα χωρίς αναπηρία, και, βέβαια, η τετραπληγία ή η δυσμορφία δεν είναι κολλητικά. Γιατί τότε τόσοι άνθρωποι αντιδρούν με τρόμο όταν συναντούν ένα άτομο με κάποια αναπηρία ή δυσμορφία; Ένας λόγος είναι γιατί η κατάστασή τους μας θυμίζει την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και τη θνητότητά μας. Και όσο πιο άγνωστο είναι αυτό το άτομο, τόσο εντονότερα είναι αυτά τα συναισθήματα (γιατί δεν είχαμε την ευκαιρία να τα επεξεργαστούμε), ενώ αν πρόκειται για οικείο πρόσωπο τα συναισθήματα αυτά είναι λιγότερο έντονα.
like2

Σύμφωνη

Εικόνα Μαριλένα Κοιλανιώτη
Ακόμα πιο ωραία - κατ' εμέ που μού αρέσουν πααάρα πολύ όσα γράφει - τα λέει κι ο Δαραής σε αυτή τη σελίδα, τα δικά μου highlights [ μτφ. τα καλύτερα αποσπάσματα ] από το κείμενό του σε αυτή τη σελίδα.
like1

Almak, έρχεσαι στα λόγια μου

Εικόνα Thomy
Αlmak eρχεσαι στα λόγια μου "στα ειδικά σχολεία τα παιδιά μπορεί να μην έχουν άποψη, έχουν άποψη οι γονείς τους..." και θα συμπληρώσω, και πολλοί άλλοι, που με την ιδιότητά τους νομιμοποιούνται να αποφασίζουν "για το καλό τους". Για το ίδιο "καλό" αποφασίζουν βέβαια και στο κοινό σχολείο, μόνο που εκεί τα παιδιά από κάποια ηλικία και μετά (Γυμνάσιο, Λύκειο) αρχίζουν να αντιδρούν και να απαιτούν. Η αντίδραση στα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αναπηρίες σ` αυτόν τον τομέα εξωτερικεύεται διαφορετικά. Αποκτούν περισσότερα στερεότυπα, αυτοτραυματίζονται, είναι ανήσυχα, παραμιλούν... βρίσκονται σε ψυχολογική κατάπτωση. Επειδή όμως είναι δύσκολο για τους περισσότερους από εμάς να αναληφθούμε ότι η ανάγκη για αυτοδιάθεση είναι ανάγκη που την έχουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας και διαφορετικότητας, δεν μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε την συμπεριφορά τους. Το ειδικό σχολείο, για μένα προσωπικά, αποτελεί από μόνο του και σαν όρος αλλά και σαν δομή μια διάκριση. Διάκριση ανάμεσα στα παιδιά, στους γονείς, στην ποιότητα της εκπαίδευσης, αλλά και στους εκπαιδευτικούς. Και όταν εννοώ συνεκπαίδευση, εννοώ ένα κατ` αρχήν ικανό σχολείο το οποίο θα έχει και την κατάλληλη υποδομή και την απαραίτητη στελέχωση να υποδεχθεί και να εκπαιδεύει όλα τα παιδιά. Που θα τα μυήσει να χειρίζονται τα συναισθήματά τους, να αποκτούν κριτική σκέψη, να αποφασίζουν, να συμμετέχουν και να δημιουργούν. Όπου οι εμπλεκόμενοι σ' αυτό θα μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον και θα συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Και δεν αναφέρομαι καθόλου θεωρητικά, τα πράγματα είναι πολύ απλά, η θέληση και διάθεση μας λείπει και ένα πολύ σημαντικό πράγμα να πιστεύουμε στα παιδιά μας και στις ικανότητές τους και να τους το δείχνουμε. Όταν πριν από 40 χρόνια, ως αλλοδαπή μαθήτρια μπήκα σε μια τάξη που δεν καταλάβαινα λέξη, υπήρχε ένας δάσκαλος, ο δάσκαλος της τάξης μου, πού μ` έκανε από την αρχή να νιώσω ότι είμαι ένα κομμάτι αυτής, ότι "αξίζω"... Δεν καταλάβαινα τίποτα απ' όσα έλεγε, αλλά άκουγα τ` όνομά μου και μαζί με μένα το άκουγαν και οι συμμαθητές μου. Αυτά τα δυο πολύ απλά πράγματα ήταν για μένα αρκετά για να νιώσω ότι είμαι "κάτι" και να ενεργοποιήσουν την κινητήρια δύναμη μέσα μου να συμμετέχω. Για τους υπόλοιπους δασκάλους και τους συμμαθητές μου μια πρόκληση και ένα ερέθισμα να μυηθούν την συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου και να την υιοθετήσουν. Εκείνα τα χρόνια, δεν είχα ούτε τους γονείς δίπλα μου, ούτε κάποιον νόμο γραμμένο στα χαρτιά για να μου εξασφαλίσει αυτό το πλεονέκτημα. Είχα μόνο έναν ΔΑΣΚΑΛΟ. Σήμερα ενώ υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες μέσα από θεσμοθετιμένα όργανα, από νόμους κλπ. να εξασφαλιστεί μια ανάλογη συμπεριφορά σε έναν διαφορετικό μαθητή αυτό δεν γίνεται. Γιατί; Γιατί το ξύπνημα των συνειδήσεων και οι συμπεριφορές δεν εξασφαλίζονται με νόμους και όργανα. Κάποτε υπήρξα κι εγώ Πρόεδρος Συλλόγου Γονέων στο κοινό σχολείο που φοιτούσε ο γιος μου. Να επηρεάσω την εκπαιδευτική κοινότητα ήταν λίγο δύσκολο, εξ' άλλου γι` αυτούς ο Σύλλογος πρέπει να έχει μόνο εισπρακτικό χαρακτήρα για να καλύπτει να "κενά" της δωρεάν εκπαίδευσης. Επηρέασα όμως σε μεγάλο βαθμό τα μέλη του Δ.Σ. και τα παιδιά τους. Και μέσα από τα τμήματα δημιουργικής εξωσχολικής απασχόλησης ορισμένα παιδιά του σχολείου, που είχαν την ευκαιρία να δουν με άλλα μάτια τον γιο μου. Η διαφοροποίηση της συμπεριφοράς τους ήταν εμφανή στα περισσότερα παιδιά την ώρα της ζωγραφικής, του θεάτρου κλπ. αλλά και έξω από το σχολείο.
like2

Να διευρυνθεί ο κύκλος...

Εικόνα Almak
Έτσι λοιπόν, και οι δυό σας Mkilan και Houz μιλάτε για κατά κάποιο τρόπο ένταξη των παιδιών μας σε συνθήκες κανονικής αγωγής όπου οι κανονικοί θα είναι τουλάχιστον προετοιμασμένοι να "καταλάβουν" ή ακόμα καλύτερα να βοηθήσουν και να βοηθηθούν από τα παιδιά μας. Δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σας, το ίδιο θέλω κι εγώ, απλώς βλέπω πως είμαστε έτη (ευτυχώς όχι φωτός) μακριά. Για τον ίδιο σκοπό μιλώ παραπάνω όταν σκέφτομαι πως πρώτα εμείς που ζούμε με το πρόβλημα πρέπει πρώτα να το αναδείξουμε στην μικρή κοινωνία που μας περιτριγυρίζει. Αν το καταφέρουμε εκεί κι αισθανόμαστε άνετα, έχει ωριμάσει πλέον ο καιρός και ήλθε η ώρα να διευρυνθεί ο κύκλος της μικρής κοινωνίας που μας περιτριγυρίζει.
like2

Να αφήσουμε ή όχι τους ειδικούς να μας οδηγήσουν

Εικόνα Almak
Thomy μια χαρά τα λέτε, αλλά ένας κούκος σαν και τον δάσκαλό σας δεν φέρνει την άνοιξη. Από την άλλη μεριά είναι στο χέρι μας να αφήσουμε ή όχι τους ειδικούς να μας οδηγήσουν, όπου τους βολεύει.
like1

Εχω μια απορια...

Εικόνα star
Διαβαζω με πολυ ενδιαφερον αυτη την συζητηση διοτι οσο και να ειναι ειναι ενα θεμα που εμεσα με αφορα, και λεω εμεσα διοτι δεν εχω παιδι αλλα με αφορα σαν ατομο με αυτισμο... Η απορια μου ειναι η εξης: Αν ενα αυτιστικο παιδι με την βοηθεια ειδικων, προγραμματων, κ.τ.λ. "μεταμφιεστει" - και λεω μεταμφιεστει διοτι αυτο κανουν τα προγραμματα που μαθαινουν τα αυτιστικα παιδια να καταλαβαινουν τα συναισθηματα ξωπετσα σαν τους ορους ενος παιγνιδιου που ποτε δεν θα παιξουν μια και οπως καταλαβαινετε δεν μπορει να τους μεταφυτευτει η ικανοτητα να νοιωθουν τα συναισθηματα, μια ικανοτητα που ενα αυτιστικο ατομο απλα δεν εχει, μαθαινουν λοιπον να παιζουν το κοινωνικο παιγνιδι σαν να φορανε μια μασκα που δεν εκφραζει το πως ειναι μεσα τους πραγματικα αλλα πως η κοινωνια τα θελει να ειναι εξωτερικα... Αρα τα μαθαινει να φοραει το καθε παιδι μια μασκα, να ειναι μεταμφιεσμενο κατα την γνωμη μου, που για μενα ειναι σαν να πρεπει και ο καθε ενας που ειναι σε αναπηρικο καροτσακι να βοραει μια μακρια καπα ωστε να καλυπτει το καροτσακι και να μην φαινετε οπως μαθαινουν τα αυτιστικα παιδια πρεπει να καλυπτουν τον αυτισμο τους για χαρη της κοινωνικης τους ενταξης... Αν λοιπον οι μη νορμαλ, οι αναπηροι ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ για χαρη της κοινωνικης ενταξης τους την αναπηρια τους, την διαφορα τους, πως περιμενετε η κοινωνια μια μερα να τα δεχθει ετσι οπως ειναι πραγματικα;;; Ειναι σαν καποιος Άγγλος που ερχετε στην Ελλαδα και θελει να μαθει Ελληνικα να του μιλανε ολοι γυρω του στα Αγγλικα. Νομιζετε οτι ο Άγγλος αυτος θα καταφερει ποτε να μαθει Ελληνικα; Εγω δεν το νομιζω! Αν θελετε απο την μια τα σχολεια να ευαισθητοποιηθουν για την διαφορετικοτητα των παιδιων με αυτισμο, αλλα την ιδια στιγμη απο την αλλη κανετε οτι ειναι δυνατον ωστε να μασκαρευτη η αυτιστικη τους συμπεριφορα ετσι ωστε να μην ειναι ορατη και ενοχλη την κοινωνια, ωστε η κοινωνια να τα αποδεχθει στην αγκαλια της και να μην τα βγαλει στο περιθωριο, εμενα μου μοιαζει το ολο θεμα σαν μια γελοια κωμωδια! Εσεις οι ιδιοι χαλατε οσα φτιαχνετε μονοι σας! Απο την μια θελετε να γινει η κοινωνια ανοιχτη προς τα αυτιστικα παιδια σας και απο την αλλη τα μασκαρευεται ωστε να μην φαινονται τα αυτιστικα τους δεδομενα μην και τα αποδωξει... Πώς περιμενετε ποτε να τα συνηθησει η κοινωνια αμα της τα προσφερετε τα παιδια σας "αλλαγμενα" και "μασκαρεμενα" για να τα αποδεχθει;;; Συγγνωμη αλλα το αυτιστικο μου μυαλο μου λεει οτι ολα αυτα ειναι μια τεραστια υποκρισια, μια υποκρισια που αν δεν το εχετε παρει ειδηση οχι μονο το δικο μου αυτιστικο μυαλο αλλα και το μυαλο των αυτιστικων σας παιδιων την εχει παρει χαμπαρι και προσπαθει και αυτο σαν και εμενα να κατανοησει και να λυσει τον γριφο του γιατι παραπονιεστε για την συμπεριφορα της κοινωνιας οταν εσεις οι ιδιοι δημιουργητε αυτη τη κατασταση, την υποστηριζετε και την διαιωνιζετε ... Star
like1

Είναι ο θυσαυρός μου...

Εικόνα Almak
Star, σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ (και μιλώ μόνο για τον εαυτό μου) να μασκαρέψω το παιδί μου. Τον μασκάρεψα τις αποκριες, τον έκανα πανκ ....μα ακόμα να δημοσιευθεί η φωτό που έστειλα στο NOESI.gr... [ Tην είπα την σπόντα μου!!! ] Σημείωση από το NOESI.gr: Εδώ τη βάλαμε τη φώτο. Σωστή η σπόντα, γιατί καθυστέρησα να βάλω τη φώτο. --Εκδότης NOESI.gr
Δεν είναι μασκάρεμα η ειδική παιδαγωγός που τον έχει μάθει να συλλαβίζει σήμερα ...να διαβάζει αύριο. Δεν είναι μασκάρεμα που πηγαίνουν σε ομάδες για ψώνια στο Super Market της γειτονιάς του σχολείου. Για να μην κουράζω απλά λέω πως τους δείχνουν πως λειτουργεί το σύστημα στο οποίο θα κληθούν αύριο να πάνε στο περίπτερο για ένα πακέτο τσιγάρα!!!!!! Τα ειδικά σχολεία κάνουν αυτό που μπορούν και τα υπόλοιπα είναι δική μου υπόθεση Star. Εγώ ξέρω πως επικοινονώ μαζί του τον υπόλοιπο χρόνο. Εγώ ξέρω επίσης πως ο Άρης έχει γίνει αποδεκτός στους κύκλους που συναναστρέφομαι , κύκλους τους οποίους χρησιμοποιεί και ο ίδιος αρκετές φορές και το διασκεδάζει κιόλας. Οι κύκλοι αυτοί είναι ο θυσαυρός μου, τους οποίους δεν κρατώ σε κανένα σεντούκι σαν χρυσές λίρες, αλλά τους αφήνω ελεύθερους για να μπορέσουν να μεγαλώσουν έως ότου συναντήσουν άλλους κύκλους με απότερο σκοπό να μεγαλώσουμε τον κύκλο τόσο πολύ που να μην βλέπουμε την άκρη του. Καταλαβαίνεις πως αν και μιλώ για το εαυτό μου ελπίζω πως και άλλοι τριγύρω μου κάνουν κάτι. Star μην θυμώνεις μαζί μας. Έχουμε κι εμεις τις αδυναμίες μας.
like0

Δεν θυμώνω, αλλά...

Εικόνα star
Μπορει να φενετε οτι θυμωνω ενω δεν ειμαι καθολου θυμωμενη με κανενα και κυριως με κανενα εδω στο "Νόηση"! Απλα ειμαι σαν αυτο που λενε στα Αγγλικα "The devil's advocate" [ μτφ. "συνήγορος του διαβόλου" ] δηλαδη εκθετω μια αλλη οπτικη γωνια, μια αλλη (μη συμπαθη) γνωμη ωστε να δω κατα ποσο εχετε σκεφθει ορισμενα πραγμτα και αν οχι ισως να σας κανει η ερωτηση μου ή αυτο που λεω να τα (ξανα)σκεφθείτε... Η κατασταση εχει τρεις πλευρες: - Τους αυτιστικους (παιδια) - Τους γονεις (εσας) και - Τους αλλους (κοινωνια) Καθε φορα που δυο απο αυτα τα μερη συμμαχουν το αλλο (τριτο) ειναι μονο του και νοιωθει σαν να μην το θελουν τα αλλα δυο. Αυτο που θελω να εξηγησω ειναι οτι αμα περνετε το μερος των αλλων (κοινωνια) τοτε οι αυτιστικοι (παιδια) νοιωθουν σαν να μην ειδσαστε με το δικο τους μερος, και αυτο διοτι το αυτιστικο μυαλο τα παιρνει ολα πολυ μαυρα-ασπρα και αν θελετε κατα καποιο βαθμο επιπολαια, κυριως στην παιδικη ηλικια που δεν εχει ακομη εξασκηθει... Αυτο που θελω να καταλαβαιτε ειναι οτι και χωρις να το θελετε η το κανετε με σκοπο τετοιο, το παιδι θα νοιωσει οτι το πολεματε καθε φορα που συμμαχητε με τα 'πρεπει' των αλλων (κοινωνιας) διοτι απλα ΑΥΤΟΜΑΤΑ δεν συμμαχητε με το ιδιο (αμα δεν ειναι ασπρο ειναι αυτοματα μαυρο!) Σαν γονεις βαδιζετε σε ενα τεντωμενο σκοινι που αιωρητα αναμεσα στα παιδια σας και στους αλλους (κοινωνια) και η θεση σας ειναι πολυ λεπτη και κυριως δυσκολη διοτι πρεπει να βρητε την ισοροποια αλλα και να την κρατησετε καθε μερα παλι και παλι... Δεν αρκει να τους λετε τι ειναι σωστο και καλο για αυτα αλλα πρεπει καθε φορα να τους εξηγητε και το γιατι! Γιατι δεν μπορει να φωναζει μεσα στο εστιατοριο; Γιατι να μην κανει αυτο που θελει αλλα αυτο που πρεπει; Γιατι ενω κατι που το κανει στο σπιτι δεν σας θυμωνει αμα το κανει εξω απο το σπιτι σαν ενοχλει; Πολλα μα πολλα γιατι... Αυτο εννοω σαν μασκαρεμα, οτι ενω κατι μεσα στο σπιτι η με γνωστους και φιλους που το ξερουν το παιδι και το αποδεχονται δεν ειναι ενοχλητικο ενω αμα κανει το ιδιο πραγμα καπου αλλου με ααλους τριγυρο τοτε αλλαζει η αντιδραση σας. Αυτο ειναι το μασκαρεμα που εννοω και αυτο ειναι το μασκαρεμα που δεν καταλαβαινουν τα παιδια, τι οροι αλλαζουν και την μια κατι ειναι ΟΚ και την αλλη δεν ειναι; Αυτη η κατασταση ειναι για το αυτιστικο μυαλο σαν μια διπλοπροσωπια, διοτι αν κατι ειναι ΟΚ στο σπιτι ΠΡΕΠΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΚ ΠΑΝΤΟΥ!!! Ετσι σκεφτετε το αυτιστικο μυαλο, και αμα ξαφνικα κατι που ειναι ΟΚ στο σπιτι δεν ειναι ΟΚ αλλου, ειναι γι ατο παιδι ισαξιο με το να χανετε ξαφνικα η Γη κατω απο τα ποδια του! Αν το παιδι σας τοτε αντιδρασει πολυ (βια, φωνες, αρνηση να συμμωρφωθει, κτλ) δεν μπορειται να καταλαβεται γιατι το κανει και θεωρητε οτι ειναι απλως μια αντιδρασει λογω του αυτισμου (αντικοινωνικη συμπεριφορα) ενω ειναι επειδη εσεις αλλαξατε τα δεδωμενα που γνωριζε, τα δεδωμενα που ειχε χαραξει στην μνημη του και εμπιστευοταν. Και αυτο φυσικα δεν ειναι δικαιο, και ενοιωσε την αδικια αυτη και αντεδρασε! Φταιει απλα ο αυτισμος του ή ειναι κατι αλλο ποιο βαθυ λοιπον;;; Το να σταμπαπουν την συμπεριφορα σαν αντικοινωνικη ειναι πολυ επιφανιακο, και αυτο θελω να καταλαβαιτε οτι η so-called αντικοινωνικη συμπεριφορα εχει βαση στον τροπο που δουλευει το μυαλο μας και πως θετει τα πραγματα σαν πρεπει και δεν πρεπει συμφωνα με τα δεδωμενα που εσεις σαν γονεις, με την συμπεριφορα σας, μας δινετε να κατανοησουμε! Αν σημερα ο Γιαννακης εκανε κατι στο σπιτι και εσεις χαμογελασατε και ειπατε δεν πειραζει ας το κανει δεν ενοχλει αλλα τον αλλο μηνα κανει το ιδιο στο σπιτι της γειτονισας και τον μαλωσετε ο Γιαννακης θα χαλασει τον κοσμο με την αντιδραση του, και εσεις θα πειται Α! φταει ο αυτισμος του, ή φταιει οτι ειμαστε στην γειτονισα και αλλαξε το περιβαλον του (μια και ετσι το κατανοει το μη αυτιστικο μυαλο) αλλα δεν κατανοει το οτιο ο Γιαννακης εκανε κατι και εσεις του δωσατε το ΟΚ οταν το εκανε στο σπιτι αλλα τωρα ανερηται το ΟΚ αυτο στο σπιτι της γειτονισας. Ποιος φταιει για την συμπεριφορα του Γιαννακη οταν εκανε χαλασμο που δεν τον αφησατε να επαναλαβει την ιδια συμπεριφορα; Αυτο προσπαθω να σας εξηγησω! Οτι το αυτιστικο μυαλο πιανει πουλια στον αερα και αν κανει το παιδι κατι μια φορα και δει οτι ειναι ΟΚ ή μη ΟΚ αυτο πμενει στην μνημη ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!! Αν την επομενη φορα που θα το ξανακανει δεν εχει σαν feedback το ιδιο ΟΚ ή μη ΟΚ σαν την πρωτη φορα, καηκατε!!! Θα γινει της κακομοιρας διοτι εισαστε αδικοι, και θα σας το δειξει με την αντιδραση του!!! Αυτα περι μασκαρεματος. Και η κατασταση θα γινει φυσικα ποιο πολυπολκη οταν το παιδι ειναι στο σχολειο και εκει εχει το ΟΚ ή μη ΟΚ οταν κανει κατι και στο σπιτι ειναι η αντιδραση αλλιωτικη και παλι... Γιαυτο ενω ενα ειδικο σχολειο μπορει να γεφυρωσει αυτην την κατασταση ενα μη ειδικο σχολειο δεν μπορει. Ενα μη ειδικο σχολειο θα εχει και τον κινδυνο του bullying οταν το παιδι κανει πραγματα που με το οικιο του περιβαλον κανει και στο σχολειο... Οι κινδυνοι ειναι πολλοι διοτι οτι μαθαινουν τα παιδια το θυμουνται με την πρωτη και το αξιολογουν και κατανομουν μεσα στην μνημη τους αυτοματα για χρηση ξανα στο μελλον. Αμα δεν τους δωσετε την γνωση οταν και οπως την χρειαζονται συμφωνα με τον αυτιστικο τροπο σκεψης τους τοτε θα μαθουν μονα τους οπως τα βολευει. Δεν ξερω πως αλλιως να σας το εξηγησω. Star
like2

Star, μίλησέ μας

Εικόνα Nia
Star, μίλησέ μας λίγο για την δική σου εκπαίδευση. Τι σχολείο παρακολούθησες; Δεδομένου του θετικού αποτελέσματος(σπούδασες) αν χρειάστηκε να μασκάρευτεις;
like4

Λένα, πόσο δίκιο έχεις

Εικόνα Κατερίνα Ζαρίφη
Πόσο δίκιο έχεις Λένα μου σε όλα αυτά που λες. Χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω πόσο συνειδητοποιημένη είσαι μέ αυτό το θέμα. Μακάρι όλοι οι γονείς να σκέφτονταν το καλό του παιδιού τους και όχι το καλό το δικό τους. Εχω μία πρώτη ξαδέλφη που είναι υποδιευθύντρια σε ένα σχολείο που έχει και παιδιά που πηγαίνουν με ένταξη. Μαθαίνω λοιπόν δυστυχώς πόση αδιαφορία και πόση σκληράδα εισπράτουν αυτά τα παιδιά. Για να αλλάξουν αυτά τα πράγματα θα χρειαστούν έτη πολλά. Και όση προσπάθεια και να κάνουν οι γονείς δυστυχώς αυτό γυρίζει μπούμεραγκ στα παιδιά τους. Ενα καλό ειδικό σχολείο δίνει πολλά περισσότερα σε ένα παιδί - που πραγματικά πρέπει να μάθει! Με αγάπη, Κατερίνα Ζαρίφη
like2

Προτάσεις της ΠΟΣΓΚΑμεΑ επί του νομοσχεδίου

Εικόνα Thomy
http://www.posgamea.gr/Uploads/Protaseis.doc (η σελίδα έχει αφαιρεθεί από τον ιστοτόπο της ΠΟΣΓΚΑΜΕΑ)
like2

Βρείτε ένα θέμα άμεσα!

Αφίσα της δράσης Μένουμε Ενωμένοι, μία πρωτοβουλία του noesi.gr για την εξ αποστάσεως υποστήριξη κατά την περίοδο της πανδημίας COVID-19.
✰ Ψηφιακή Αλληλεγγύη NOESI.gr
Η νόηση στο διαδίκτυο είναι μία κοινότητα μελών με Βιολόγια με προσωπικές εμπειρίες, που τροφοδοτούν συζητήσεις, και Οδηγούς, μία κοιτίδα γνώσης. Οι Ομάδες εμφανίζουν τα posts ανά τοποθεσία ή θέμα και η Αρχική τα πιο πρόσφατα.
Οδηγίες​ για να γράψετε "Βιολόγιο". Για να δημοσιεύσετε, μπείτε ως μέλος (Login). Μετά, από το μενού Πλοήγηση επιλέξτε Δημοσιεύστε νέο κείμενο. Επιλέξτε είδος ανάρτησης, συμπληρώστε τη φόρμα με κείμενο, πατήστε Ανάρτηση.