νόηση, ετών 18:)

Αυτή την ερώτηση μου έκανε η κόρη μου, όταν άκουσε την συζήτηση που είχα με τον σύζηγό μου χθες το μεσημέρι, όταν πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του θείου του. Αν και μιλούσαμε χαμηλόφωνα, δεν το αποφύγαμε. Μας άκουσε. Γνώριζε οτι ο αδελφός του πεθερού μου ήταν στο νοσοκομείο, γιατί έπρεπε να της εξηγήσουμε τον λόγο που δεν μπορούσε να πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς όπως έκανε κάθε Παρασκευή απόγευμα. Γνωρίζουμε καλά όλοι μας τις επιπτώσεις στην αλλαγή του προγράμματος. Έπρεπε λοιπόν να ξέρει όλες τις λεπτομέρειες, και τις επαναλάβαμε πολλές φορές ώσπου να καταλάβει και να δεχτεί αυτήν την αλλαγή. Ακούγωντας τα θλιβερά νέα, στην αρχή βέβαια, δεν πολυκατάλαβε, αλλά και πάλι έπρεπε να γίνει μια αλλαγή στο πρόγραμμά της οπότε έπρεπε να της εξηγήσω το τι συμβαίνει. Είναι 7.5 χρονών, και δεν ξεγελιέται εύκολα τώρα πια. Ομολογώ πως βρέθηκα σε ΠΟΛΥ δύσκολη θέση. Είχα μπροστά μου ένα παιδάκι, να με κοιτάει με δύο μεγάλα μάτια γεμάτα απορία, και να κάνει αμέτρητες ερωτήσεις. Δεν γνώριζα τι να πω και πως να το πω χωρίς να κάνω κάποιοα ζημιά στον ψυχικό της κόσμο και χωρίς να της δημιουργήσω λανθασμένες εικόνες.Δέχτηκα ερωτήσεις όπως: " ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ;", "ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΕΘΑΝΕ;", "ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΤΩΡΑ;", "ΚΑΙ ΕΣΥ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ;", "ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΕΘΑΙΝΩ;", "ΕΓΩ ΑΝ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ;"...καταλαβαίνετε τώρα τι αντιμετώπισα. Το μόνο καλό που είχα ως σύμμαχο ήταν οτι δεν γνώριζε πολύ καλά το πρόσωπο ώστε να της κοστίσει συναισθηματικά η απώλεια, και το προχωρημένο της ηλικίας του,και έφτιαξα μια ιστορία σαν παραμύθι, προσπαθώντας να της εξηγήσω σαν αρχή οτι οι άνθρωποι οταν γίνουν ΠΟΛΥ γέροι πεθαίνουν (κλείνοντας τα ματάκια τους) και τους παίρνει κοντά τους ο Θεούλης για να ξεκουραστούν. Απέκλεισα την πιθανότητα να νομίσει οτι όποτε κλείνουμε τα μάτια μας μπορεί να πεθάνουμε, όποτε πέφτουμε για ύπνο μπορεί να πεθάνουμε, και νομίζω οτι την έπεισα οτι μόνο οι πολύ γέροι πεθαίνουν. Όλα αυτά μόνο σαν αρχή. Ίσως ακολουθήσουν κι άλλες ερωτήσεις. Δεν ξέρω. Σαν πρώτη αντίδραση ανταποκρίθηκε καλά. Δεν διαμαρτηρήθηκε. Αυτό πέρασε ομαλά θα έλεγα. Και ήταν μια καλή ευκαιρία να έχει στο μυαλό της και αυτή την άποψη της ζωής.....το τέλος της. Είναι σε μια ηλικία που μπορείς να συζητήσεις μαζί της. Δεν ξέρω όμως τι επιπτώσεις θα είχε όλο αυτό αν θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αν το πρόσωπο θα ήταν πιο κοντινό. Αν ήταν κάποιος που είναι στενά δεμένη μαζί του.Αν ήταν κάποιος από εμάς.......τους γονείς της!!..Τότε πως θα μπορούσαμε να το χειριστούμε; Πως θα μπορούσαμε να την κάνουμε να καταλάβει; Πως θα μπορούσαμε να εμποδίσουμε το να μην παλινδομίσει και να υποστεί σοβαρή ζημιά ο τόσο ευαίσθητος ψυχικός της κόσμος;