Μια ιστορία θέλω καιρό να σας γράψω, που με βάζει σε σκέψεις εδώ και 2 χρόνια περίπου. Τα ονόματα που θα χρησιμοποιήσω είναι τυχαία. Ο Αλκης, μαθητής τμήματος ένταξης, ΔΑΔ. Δε μιλάει, δεν πολυγράφει, δε συμμετέχει.
Μπαίνει σα σίφουνας στο γραφείο των δασκάλων, χαμογελαστός, κουνόντας τα χεράκια του. Κάθεται στις καρέκλες, κάνει λίγο πατινάζ με όσες έχουν ροδάκια.
Αλκη, εδώ έρχονται μόνο οι δάσκαλοι. Φεύγει την τρίτη φορά που το ακούει ο Αλκης, πάλι χαμογελαστός, και με κάτι τόσο γεμάτα μάτια!
"Δεν έχει καθόλου επαφή, θέλει πολύ δρόμο!" λένε οι δάσκαλοι.
Πρόσφατα σχόλια