Αυτή την ερώτηση μου έκανε η κόρη μου, όταν άκουσε την συζήτηση που είχα με τον σύζηγό μου χθες το μεσημέρι, όταν πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του θείου του. Αν και μιλούσαμε χαμηλόφωνα, δεν το αποφύγαμε. Μας άκουσε.

Έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη μέρα. Ένας συμμαθητής προσκάλεσε όλη την τάξη σε αποκριάτικο πάρτυ στο σπίτι του! Όλα τα πιτσιρίκια εδώ και μια εβδομάδα ξετρελαμένα, δεν περίμεναν να έρθει η Τσικνοπέμπτη. Μαζί τους και η δική μου κορούλα. Δεν υπήρχε περίπτωση να της το αρνηθούμε. Η χαρά της απερίγραπτη. Το πρωί ξύπνησε και παραπατώντας πήγε και αγκάλιασε την στολή της χιονάτης που ήταν απλωμένη σε μια πολυθρόνα του σαλονιού. Μιλούσε στην στολή και της έλεγε πως ανυπομονούσε να την φορέσει το απόγευμα στο πάρτυ!

Γιατί όλα σε αυτόν τον τόπο πρέπει να είναι ΤΟΣΟ δύσκολα; Γιατί οι πόρτες που θέλεις να διαβείς είναι ερμητικά κλειστές μπροστά σου; Γιατί να υπάρχει τόση αδιαφορία γύρω μας; Γιατί εμείς οι γονείς που κουβαλάμε έναν τόσο ασήκωτο σταυρό να μη παίρνουμε ξεκάθαρες απαντήσεις για το τι συμβαίνει στα παιδιά μας; Γιατί τόση απόγνωση;