Ο χωρισμός των ομάδων

Μία εβδομάδα πριν ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας, συναντηθήκαμε όλοι οι συνοδοί μαζί με το διοικητικό σύλλογο γονέων των Μαχητών, προκειμένου να γνωστοποιηθεί σε κάθε συνοδό, ποιο ή ποια παιδιά θα αναλάβει υπό την προστασία του! Πρέπει να σημειώσω εδώ πως όλα τα παιδιά μας, ζούνε και μεγαλώνουν μέσα σε οικογενειακό περιβάλλον κι όχι, σε ιδρύματα ή άλλου είδους οργανώσεις! Αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, διότι τα παιδιά έχουν μεγαλώσει με την φροντίδα και την αγάπη των γονιών τους, γεγονός καθοριστικό για την ψυχολογία και την εξέλιξή τους! Γιατί έχουν εξέλιξη κι είμαι κάθετη σε αυτό το κομμάτι! Ας περάσουμε όμως, στο χωρισμό των ομάδων. Κάποιες κοπέλες αρνήθηκαν εξ αρχής, να αναλάβουν «βαριές» περιπτώσεις παιδιών, είτε γιατί δεν ένοιωθαν ακόμη έτοιμες, είτε γιατί φοβόντουσαν το ρίσκο μιας τέτοιας απόφασης. Όποια κοπέλα λοιπόν, θα αναλάμβανε πιο ήπιες μορφές παιδιών, δηλαδή παιδιά με μια πολύ ελαφριά νοητική υστέρηση τα οποία χαρακτηρίζονται «εύκολα», μπορούν δηλαδή να αυτοεξυπηρετηθούν, είχαν στην ομάδα τους 4 ή και 5 άτομα. Διότι δεν είναι το ίδιο να έχεις ένα αυτιστικό παιδί, το οποίο θα πρέπει να το κάνεις μπάνιο εσύ, να το ντύνεις, να το ταΐζεις, να μην έχει δυνατότητα λόγου, από ένα παιδί που το μόνο που έχει είναι ήπια νοητική υστέρηση… Έτσι λοιπόν, όσοι είχαν βαριές περιπτώσεις αναλάμβαναν 1 το πολύ 2 παιδιά, έτσι ώστε να μπορούν να αντεπεξέλθουν όσο το δυνατό καλύτερα στις απαιτήσεις και των παιδιών και των γονιών, που τα εμπιστεύονταν στα χέρια μας! Συνολικά δημιουργήθηκαν, 2 ομάδες κοριτσιών, η μία με 6 κορίτσια και η άλλη με 3 κορίτσια, 3 ομάδες αγοριών, η πρώτη αποτελούμενη από 4 αγόρια, η δεύτερη από 2 αγόρια και η τρίτη από 4 αγόρια. Επίσης, 4 συνοδοί που είχαν «βαριές» περιπτώσεις, ανέλαβαν από 1 παιδί και τέλος η αρχηγός μας, ανέλαβε 2 παιδιά εξίσου «δύσκολα». Η επιλογή των ομάδων, έγινε βάση των ιδιαιτεροτήτων του κάθε παιδιού και την σχέση που είχε με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Επειδή, όλα τα παιδιά μας γνωρίζονταν μεταξύ τους, είχαν αναπτύξει φιλίες με κάποιους, ενώ με κάποιους άλλους δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά, έτσι ώστε να συμβιώσουν αρμονικά στον ίδιο χώρο για 15 ημέρες. Έτσι, ένας έπρεπε να πάει σε διαφορετική ομάδα από τον άλλο, με σκοπό την καλύτερη λειτουργία ολόκληρης της ομάδας.

Η δική μου ομάδα

Δεν με απασχόλησε ούτε δευτερόλεπτο ποιο παιδί θα πάρω κι αν το δικό μου παιδί θα χρήζει πιο εξειδικευμένης φροντίδας. Ήταν όλα παιδιά, που ετοιμάζονταν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές και το μόνο που ζητούσαν από εμάς, ήταν συντροφιά και αγάπη. Τα περισσότερα από τα παιδιά μας, δεν ήθελαν και καμία ιδιαίτερη μεταχείριση. Ήταν ικανά να φροντίσουν και να περιποιηθούν το άτομό τους, εντελώς μόνοι τους. Φυσικά, υπήρχαν κι εκείνα που δεν μπορούσαν να αυτοεξυπηρετηθούν και χρειαζόντουσαν από εμάς περισσότερη βοήθεια. Αυτό είναι αναμενόμενο κι απόλυτα φυσιολογικό. Ένα τέτοιο αξιολάτρευτο πλάσμα, είχα κι εγώ υπό την προστασία μου. Τον ΟΦ... Ο οποίος ΟΦ ήταν αυτιστικός, δεν μιλούσε, καταλάβαινε πολύ λίγα ελληνικά, διότι μεγάλωσε στην Γερμανία, δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί κι όπως καλά καταλαβαίνεται ήθελε λίγο παραπάνω φροντίδα, από ότι κάποια άλλα παιδιά της ομάδας. Το δεύτερο παιδί, η ψυχή ολόκληρης της ομάδας των Μαχητών Πάτρας, ήταν ο ΣΚ! Ένα παιδί, με πολύ- πολύ ελαφριά νοητική υστέρηση. Αυτά τα δύο μπουμπούκια είχα εγώ και θα το καταλάβετε παρακάτω τον λόγο που τους αποκαλώ, μπουμπούκια!

Πρώτη επαφή

Αφού δημιουργήθηκαν οι ομάδες, η πρόεδρος μας έδωσε ένα χαρτί με τα ονόματα και τα τηλέφωνα των παιδιών που είχαμε στην ομάδα μας. Από εκεί και πέρα εμείς έπρεπε, να κλείσουμε ένα ραντεβού με τους γονείς των παιδιών, με σκοπό να τους επισκεφθούμε και να έχουμε μια πρώτη επαφή με τα παιδιά, στο φυσικό τους χώρο! Να δούμε δηλαδή, πώς λειτουργούν μέσα στο στενό οικογενειακό περιβάλλον, πώς αλληλεπιδρούν με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, να γνωριστούμε καλύτερα, έτσι ώστε να μην τους είμαστε τελείως άγνωστοι, να ενημερωθούμε από τους γονείς για ορισμένα θέματα που οι ίδιοι κρίνουν πως πρέπει να γνωρίζουμε και το σημαντικότερο όλων, να γνωρίσουν οι γονείς τον άνθρωπο που θα έχει υπό την ευθύνη του το παιδί τους, για 15 ολόκληρα μερόνυχτα! Πολύ σημαντικό. Οι άνθρωποι αυτοί, μας εμπιστεύονται τη ζωή τους κι αν μίτοι άλλο, θα πρέπει τουλάχιστον να μας γνωρίσουν έστω και λίγο!

Η δική μου εμπειρία από την πρώτη επαφή με τα παιδιά μου

Ο πρώτος που επισκέφτηκα ήταν ο ΟΦ! Ζούσε στο Αίγιο σε μια μονοκατοικία, με ένα τεράστιο κήπο μαζί με τους γονείς του. Είχε άλλη μία αδερφή, η οποία όμως απουσίαζε λόγω σπουδών. Φτάνοντας στο σπίτι, οι γονείς με υποδέχτηκαν με πολύ χαρά και με μεγάλη αγωνία για το αν τελικά, ο ΟΦ με συμπαθήσει. Με οδήγησαν στο πίσω μέρος της αυλής, εκεί όπου άρεσε στο ΟΦ να περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου μόλις αντίκρισα τον ΟΦ ήταν, «Παναγία μου! Δεν είναι δυνατόν…». Ο ΟΦ δεν ήταν ένα απλό παιδί… Ο ΟΦ ήταν ένα παιδί, με ύψος 2 μέτρα κι αν σκεφτείτε πως εγώ είμαι 1.60 μετά βίας, τότε θα καταλάβετε τον λόγο της έκπληξής μου μόλις τον είδα μπροστά μου. Ξεπερνώντας το πρώτο σοκ, τον πλησίασα για να τον χαιρετήσω, μα πού…έγινε καπνός! Η μητέρα του, η οποία ήταν Γερμανίδα είχε ασχοληθεί πολύ με το παιδί και κατάφερε να τον φέρει σε ένα αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο. Ο ΟΦ καταλάβαινε μόνο γερμανικά και ελάχιστα ελληνικά. Ο πατέρας του από την άλλη, του συμπεριφερόταν τόσο φυσιολογικά λες κι ο Φίλλιπος ήταν ένα παιδί όμοιο με τα υπόλοιπα. Δεν ήταν όμως… Ήταν και είναι ένα παιδί, που πολλά άλλα θα το ζήλευαν για τις ικανότητες του! Ενώ λοιπόν, οι γονείς του, μου έλεγαν ορισμένα πράγματα που έπρεπε να προσέξω κατά τη συμβίωσή μου μαζί του, ο ΟΦ ήρθε κοντά μου, με έπιασε από το χέρι κι άρχισε να τρέχει… «Σε συμπάθησε…», μου φώναξε η μητέρα του, γελώντας. Ο πανέξυπνος φίλος μου, με ανέβασε στο σπίτι και θέλησε να με κάνει σύμμαχό του… Ήθελε να πάρει όλα τα κουτιά πλαστελίνης! Είχε τρέλα με την πλαστελίνη, την οποία δεν χάριζε σε κανένα. Ούτε για πλάκα! Έτσι, γίναμε φίλοι! Όταν ήρθε η ώρα να φύγω, μου έδωσε ένα φιλί και έτρεξε πίσω να συνεχίσει το παιχνίδι του, με τις κότες που υπήρχαν στην αυλής! Η γνωριμία μου με τον άλλο μου φίλο, τον ΣΚ έγινε ακριβώς την επομένη. Ήταν ο μικρότερος από τα παιδιά της οικογενείας κι ο μόνος που τους απέμεινε, αφού τα άλλα δύο ζούσαν στην Αθήνα! Όταν με είδε ήταν κάπως νευρικός! Κάθε φορά που η μητέρα του, μου υποδείκνυε κάτι που κατά τη γνώμη της, θα έπρεπε να προσέξω ο ΣΚ αντιδρούσε, λέγοντας της να σταματήσει! Ντρεπόταν κι ήταν απόλυτα φυσιολογικό, για ένα αγόρι της ηλικίας του - ήταν 23 - έξυπνο και δραστήριο όπως ο ΣΚ τας. Στο τέλος όμως, όταν πια έσπασε ο πάγος κι ήρθαμε πιο κοντά, μου μίλησε για την αγάπη που είχε στην εκκλησία, τα τραγούδια που του μάθαινε ο παπάς της ενορίας, μου έδειξε οικογενειακές φωτογραφίες κι όταν πια έφτασε η ώρα να τον αποχαιρετήσω, μου είπε πως θα τα πούμε στην κατασκήνωση και πως θα περάσουμε πολύ όμορφα! Ήταν δυο παιδιά, που ήθελαν να δούνε στο πρόσωπό μου, έναν άνθρωπο που θα τα αγαπήσει και θα τα φροντίσει όπως, οι γονείς τους! Μου έκανε εντύπωση, το βλέμμα τους…βλέμμα δίχως την πονηριά που διακρίνει εμάς τους «φυσιολογικούς» κατά τα άλλα ανθρώπους…, αγνό, ανιδιοτελές… βλέμμα που σου έλεγε «θέλω να περάσουμε όμορφα…!».