Ένα νέο "βιολόγιο" από την αρχή. Από τις πρώτες ανησυχίες. Δεν ξέρω την έκβασή του, αλλά τα συναισθήματα είναι άπειρα, και ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη! 'Απειρες οι φορές που ξυπνώ δακρυσμένη. 'Απειρες και οι φορές που αναρωτιέμαι αν είμαι σωστή μάνα, αν ξέρω πώς να βοηθήσω το παιδί μου, αν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω κάποιο πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο. 'Απειρες και οι φορές που κοιμάμαι και συνεχίζω να είμαι ξύπνια. 'Η είμαι ξύπνια και προτιμώ να κοιμάμαι. Γιατί μόνο τότε μπορώ να ονειρεύομαι όπως θέλω εγώ! Ονειρεύομαι... έναν κόσμο που εύκολα μπορείς να βρεις βοήθεια για τα πάντα... έναν κόσμο που να σε στηρίζει σε κάθε βήμα σου, να μην ακούς αυτό το ενοχλητικό και συνάμα αποκρυπτικό "Σιγά! Τι έχει το παιδί;".

Χάνω το χρόνο μου και τα λόγια μου προσπαθώντας να πείσω την υπόλοιπη οικογένεια - σύζυγο, γονείς, πεθερικά - για την αξία της σωστής διατροφής. Ο γιος μου, 5,5 ετών σήμερα ακολούθησε για 2 περίπου μήνες ειδική διατροφή. Η βελτίωση δεν ήταν εντυπωσιακή, αλλά υπήρχε.