Κύριοι, διαχειριστές της εξουσίας, Σας καταγγέλλω ότι δεν νομιμοποιείστε να μη συμβάλλετε, στο βαθμό που απαιτείται, οικονομικά και ηθικά στην δημιουργία προϋποθέσεων για ένταξη των παιδιών μας, ΑΜΕΑ. στο κοινωνικό σύνολο, στο δικαίωμα τους στην χαρά, την αναγνώριση, την δράση, την ασφάλεια, την εργασία, την Υγεία, τα ανθρώπινα δικαιώματα του κάθε πολίτη αυτής της χώρας, όπως αυτά προβλέπονται στο άρθρο 21 του συντάγματος.

Είμαι εδώ δεν κρύβομαι το λέω Πατάω γη ,βλέπω ουρανό γελάω- κλαίω. Το φεγγαράκι δεν το άγγιξα, απόβραδα καλοκαιρινά το συναπάντησα , στην άκρη τ’ ουρανού τον ήλιο να πλευρίζει, στα φανερά, μαζί του να βαδίζει. Κ΄ εγώ από κοντά ,κλεφτά Τι φταίω ? Πειράζει που το λέω? Στον παράδεισο δεν πήγα

Αγαπητή Ελπίδα, [ αναφέρεται στο μέλος Ελπίδα και στη δημοσίευση με τίτλο "Το κουράγιο και η περιπέτεια μοιάζουν μεταξύ τους" ] ο λογισμός σου σμίγει θεϊκά με την φωνή της καρδιάς σου/μας. Από τέτοιες ενώσεις γεννιόνται ανθρώπινες, διαχρονικές, νομοτελειακές αξίες όπως η αγάπη που υπερβαίνει τα όριά μας. Η πίστη και η ελπίδα που θωρακίζει τον αγώνα μας, που τελειωμό δεν έχει. Η αξιοπρέπεια με το ιδιαίτερο του καθενός μας αποτύπωμα...

Ψηλαφίζοντας τα αρχεία μου, βρήκα μια ιδιόχειρη επιστολή μου προς τον τηλεοπτικό σταθμό SKY, επ' ευκαιρία της συνέντευξης που έδωσε ο τότε Υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στον δημοσιογράφο της Εκπομπής «Κίτρινος Τύπος» οποίος ανέδειξε μέσα από την τηλεόραση το μέγα θέμα της περίθαλψης των Αναπήρων. Η επιστολή αυτή δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη και ειλικρινά σας λέω δεν θυμάμαι γιατί. Ο λόγος που δημοσιοποιώ σήμερα αποσπάσματα αυτής της επιστολής είναι το κραυγαλέο διαχρονικό μήνυμα που περιέχει και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι επίκαιρο ύστερα από δώδεκα χρόνια...

Ανακατεύω τις στάχτες, στα αποκαΐδια του χρόνου και των καημών... ψάχνω μια σπίθα να βρω.