Νίκο, διάβασα το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις με την τουαλέτα του γιού σου και το οποίο αντιμετωπίζω κι εγώ με τον δικό μου. Περιληπτικά σου αναφέρω ότι ο γυιός μου είναι 6 ετών με διάγνωση ΔΑΔ, και το πρόβλημα υπάρχει εδώ κι ενάμισυ χρόνο.

Θέλω απεγνωσμένα την βοήθεια σας. Είμαστε σε πάρτι μασκέ και παίζουν ένα παιχνίδι αγόρια - κορίτσια. Όσο κερδίζουν τα κορίτσια βλέπω τον γιο μου να είναι έτοιμος να κλάψει. "Δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ", μου λέει. Κάποια στιγμή βρίσκει την απάντηση στην ερώτηση του κλόουν και τη λέει σε μένα, του λέω "πεστο δυνατά"... και δεν πρόλαβε, το είπε ένα κορίτσι. Τότε σαν το αγρίμι άρχισε να χτυπά το πρώτο κορίτσι που βρήκε μπροστά του. Εγώ βέβαια... χαλιά... επενέβηκα, τον ηρέμησα και πέρασε το υπόλοιπο πάρτι "ζάχαρη". Είναι κάτι που δεν ξέρω πως ή τι πρέπει να κάνω για να τον βοηθήσω; [Ασφαλώς του έχω μιλήσει, το έχουμε συζητήσει αλλά..] Καμία ιδέα;;;

Απο την αρχη μιλαμε για αποδοχη και ενταξη και οτι ολα ξεκινανε απο την οικογενεια. Πριν απο τρια χρονια λοιπον εκανα ψυχοθεραπεια με μια ψυχιατρο, αξια επιστημονα και απο οικογενεια γιατρων. Τα ενδιαφεροντα μας εμοιαζαν πολυ. Της μιλαγα για το αγχος μου για το παιδι ,πως νιωθω οταν πηγαινουμε καπου και ανυσηχω αν θα ειναι ησυχος η μαμουνι. Παντα μου ελεγε οτι ημουν υπερβολικη αφου ειχε δει το παιδι και πιστευε οτι ηταν απλα ζωηρο{και ετσι ειναι βεβαια}.