κ.Σούλα και Μαίρη Παπαδάκη να ρωτήσω κάτι; Τι μετράει περισσότερο το δέντρο ή το δάσος; Η στιγμή ή το όλον; Ολοι εμείς που βιώνουμε παιδιά με ειδικές ικανότητες και μοναδικές ψυχές, δεν γνωρίζουμε ότι είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα; Τι θέλετε λοιπόν;

Και ξαφνικά εκεί που όλα νομίζεις ότι πηγαίνουν έτσι όπως τα θες εσύ... μπαμ και κάτω. Σε κάθε διαταραχή σπουδαίο είναι να μάθεις στο παιδί τους κανόνες. Ε, εμείς λοιπόν έναν κανόνα τον μαθαίνουμε και μετά τον ξεχνάμε και εκεί έρχεται ο ρόλος της μαμάς (που σαν την νεράιδα του Πητερ Παν πρέπει να εμφανίζεται στις δύσκολες στιγμές) και του μπαμπά να μιλήσει, να συνετίσει, να τιμωρήσει (πάντα με στέρηση ευχάριστων δραστηριοτήτων). Μιλώ για τον κανόνα "χαϊδεύω το σώμα μου όταν είμαι μόνος μου". Σοκαριστήκατε;;;

Σύνδρομο Asperger! Τώρα μάλιστα! Και έτσι ξαφνικά όλα αλλάζουν. Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι ακόμη δεν κατάφερα να πάρω τις απαντήσεις μου. Η ιστορία έχει ως εξής: Για πρώτη φορά φέτος έστειλα την κόρη μου (45 μηνών) σε δημοτικό παιδικό σταθμό. Τη δεύτερη κιόλας μέρα μας έπεισε η ψυχολόγος και μας είπε ότι καλό θα ήταν να κλείσουμε ραντεβού με το αναπτυξιολογικο του Παίδων Πεντέλης, διότι η κόρη μου (που όπως της τόνισα δεν είχε την ευκαιρία να έχει κοινωνικές επαφές με αλλά παιδάκια λόγω του κλειστού μας κύκλου) δεν είχε την αναμενόμενη κοινωνικότητα.